پسر دلفینی

قصه از ابتدا، حتی از دوره‌ی نقاشی‌های غارنشینی با زندگی بشر عجین بوده. قصه محبوب است، چون مردم دوست دارند به تماشای زندگی دیگران بنشینند و به داستان‌های متنوع و پرماجرا گوش دهند. پس قصه بدون ماجرا، قصه نیست.ماجرا یعنی فضایی که در آن حتماً یک شخصیت حضور دارد؛ شخصیتی با نقاط قوت و ضعف خاص و هدفی که برای رسیدن به آن، کشمکش و گرهی وجود دارد. ما در مسیری که شخصیت طی می‌کند، همراه او هستیم تا بدانیم آیا به موفقیت می‌رسد یا نه.

قهرمان در انیمیشن، فقط یک شخصیت نیست؛ نماد یک چشم‌انداز است. تصویر آرمانی یک نسل است. جامعه‌ای که می‌خواهد آینده‌ای روشن بسازد، به قهرمان نیاز دارد. بدون قهرمان، امید و تخیل و شجاعت در ذهن کودکان شکل نمی‌گیرد. اما پرسش اینجاست: آیا ما توانسته‌ایم چنین تصویری بسازیم؟

انیمیشن در جهان امروز نه‌تنها ابزار سرگرمی نیست، بلکه پلی‌ است میان فرهنگ‌ها، زبان‌ها و جهان‌های خیالی. در ایران، این هنر خاص، راهی پرفراز و نشیب را طی کرده تا به موقعیتی برسد که امروز دارد. اما اگر بخواهیم این مسیر را نه با عدد و سال، بلکه با تصویر و استعاره مرور کنیم، بهترین تمثیل شاید یک ماشین در حال حرکت باشد؛ ماشینی که بدنه‌اش در ابتدا خام و ساده بود، اما با گذشت دهه‌ها، موتورهای گوناگونی به آن اضافه شد.