مختارنامه

فیلم‌ها و سریال‌‌های اقتباسی همواره گونه‌‌ای از آثار جذاب نمایشی هستند. این اقتباس گاهی از یک کتاب و رمان صورت می‌گیرد، گاهی مثل سریال‌های متعدد ایرانی یا خارجی از فیلم‌های سینمایی. اما ما در مینی‌سریال ده قسمتی «دندون‌طلا» شاهد اقتباس از یک تئاتر نمایشی هستیم که داوود میرباقری سال ۷۸ آن را با همین نام روی صحنه‌ی تئاتر برده بود و این ‌بار بعد از حدود شانزده سال، طی چهار ماه فیلم‌برداری، در سال ۹۴ آن را به‌صورت مینی‌سریال ساخت و در همان سال هم راهی بازار پخش شبکه‌ی خانگی شد.

اول و جلوتر از همه «مختارنامه» را برای یک ویژگی باید تحسین کرد: تجسم‌بخشی به کسانی که قرن‌ها تنها نامی از آن‌ها در تاریخ صدر اسلام وجود داشت. تصویرسازی اشباه الرجال کوفه. «مختارنامه» پیوند جاودانه‌ی نام و چهره است. میرباقری در این اثر تاریخ و تصویر را در یک نقطه جمع کرده است. کافی است سری به کشور عراق بزنیم. در و دیوارهای شهر، آرایشگاه‌ها، موکب‌های مذهبی و حتی داخل خانه‌ها پر از تصویر «فریبرز عرب‌نیا»ست. حالا همه دیگر مختار سقفی هزار و اندی سال پیش را با چهره‌ی فریبرز عرب‌نیا می‌شناسند.