این روزها در میان دیدن یا صرف‌نظر کردن از تماشای فیلم‌های سینمای ایران باید بسیار تأمل کرد. شاید به این خاطر که اغلب فیلم‌ها چیزی برای ارائه ندارند؛ نه داستانی درخور، نه بازی‌ای ماندگار، نه حتی جسارت یا صداقتی در روایت. ما با سینمایی مواجهیم که روز‌به‌روز بیشتر از دیروز منزوی می‌شود، در خودش فرو می‌رود و از جامعه‌اش فاصله می‌گیرد. اما از همان زمان شروع اکران «زن و بچه» سعید روستایی، شک نداشتم که باید آن را دید؛ چه خوب باشد، چه بد.