امروز در سینما عطرآلود رو دیدم و به نظرم واقعا کمبود این ژانر در سینمای ایران حس می‌شه. یک سینمایی فانتزی و خیال‌گونه که همزمان حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. ایستادگی و مقاومت در برابر مشکلات، صبر، امید داشتن (امید عاطفه به علی)، تلاش کردن، همدلی داشتن مسئولیت‌پذیر بودن (علی در مورد حسام پسر آقای فرامرزی احساس مسئولیت می‌کرد و خیلی حواسش بهش بود) و در آخر هم جلوی ضرر رو هرجا بگیری منفعته (سکانسی که علی متوجه شد که داره راه رو اشتباه می‌ره و باید درستش کنه)