کیومرث پوراحمد آنقدر باتجربه و دنیا دیده بود که بعید است خود را برای نصحیت کردن دیگران و گفتن اینکه در قصاص ببخشید وارد ساخت موضوعی تکراری در سینما شود. در این اثر بینندگان که محدود به قشر سنی خاص نیستند ترغیب میشوند که مقصر را از دید قوه قضائیه ببینند و با مقصر از دید جامعه شناسی مقایسه کنند. قانون نسبت به غیرعمدی بودن رخداد کور است. در این حادثه ممکن بود فرهاد کشته میشد و علیرضا محکوم به اعدام. در دو اثر اتوبوس شب و کفشهایم کو نیز چنین ظرافتی در کشف پیام فیلم دیده میشود. در اینجا مجال توضیح بیشتر نیست.