مجله میدان آزادی: 63 سال است که روز جهانی تئاتر در تمام دنیا برگزار می‌شود و از سال 96 تاکنون و همزمان با روز جهانی تئاتر، روز ملی هنرهای نمایشی در ایران برگزار می‌شود. خبری بخوانید از برگزاری این رویداد جهانی در ایران:
به گزارش مجله میدان آزادی به نقل از روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی، پوستر روز ملی هنرهای نمایشی همزمان با رویداد جهانی تئاتر رونمایی شد. این پوستر را سیدمهدی فدوی، با استفاده از نمادها و اِلمان‌های آشنای جهانی و ایرانی، آن را طراحی کرده است.
پوستر روز ملی هنرهای نمایشی | 1404
در سال 1962 میلادی برای نخستین‌بار انیستیتوی جهانی تئاتر (آی تی آی) در هلسینکیِ فنلاند طرحی را برای بزرگداشت روز جهانی تئاتر ارائه داد. این طرح در نهمین کنگره جهانی (آی تی آی) در شهر وین، پایتخت اتریش، با پیشنهاد آروی کی وی م، (Arvi Kivimaa) رئیس آن زمان (آی تی آتی) به صورت رسمی مورد پذیرش تمامی اعضای این انیستیتوی جهانی قرار گرفت و به عنوان یک طرح سالیانه و جهانی به تصویب رسید.
ادوارد آلبی، آگوستو بوال، ژان کوکتو، آرتور میلر، پابلو نرودا و... از جمله افرادی بودند که پیام روز جهانی تئاتر را نوشته‌اند.
امسال جشن روز جهانی تئاتر از ۲۷ تا ۳۰ مارس ۲۰۲۵ در ریودوژانیرو، پایتخت برزیل برگزار می‌شود و به رسم هر ساله یکی از چهره‌های شاخص این هنرِ مادر، پیامی به این مناسبت نگاشته است. این‌بار نوبت به آقای «تئودوروس ترزوپولوس»، مدرس، نویسنده و کارگردان شهیر یونانی و رئیس کمیته‌ی بین‌المللی المپیک تئاتر رسید.
پیام تئودوروس ترزوپولو به مناسبت روز جهانی تئاتر ۲۰۲۵:
«آیا تئاتر می‌تواند ندای دادخواهی اهالی زمانه ما را در دنیایی فقیر بشنود!؟
شهروندانی که در سلول‌های واقعیت مجازی به بند کشیده شده‌اند و در دام حریم خصوصی خفقان‌آور خود فرو رفته‌اند.
در دنیایی مملو از ماشین‌آلات هوشمند و در یک ساز و کار تمامیت‌خواهِ کنترل و سرکوب در سراسر جهان.
آیا تئاتر نگران تخریب محیط زیست، گرمایش جهانی، از دست دادن گسترده تنوع زیستی است!؟
رویدادهایی چون: آلودگی اقیانوس ها، ذوب شدن یخ ها، افزایش آتش سوزی جنگل‌ها و تغییرات شدید آب و هوایی.
آیا تئاتر می تواند در این میان به بخش فعالی از بومسازگان تبدیل شود؟
تئاتر سال‌هاست که به تماشای تاثیر انسان بر این سیاره نشسته، اما در مواجه با مشکل دچار دشواری است.
آیا تئاتر نگران حال و هوای انسان در قرن بیست و یکم هست؟ جایی که شهروند به وسیله‌ی منافع سیاسی و اقتصادی، شبکه‌های رسانه‌ای و شرکت‌های ذهنیت‌ساز (شکل‌دهنده به آراء)، دستکاری می‌شود. جایی که رسانه‌های اجتماعی، به همان اندازه که ارتباط را آسان می‌سازند، بهانه‌ای بزرگ برای پیوند هستند، چرا که فاصله‌ای امن از دیگری ایجاد می کنند. حس فراگیرِ ترس از دیگریِ متفاوت و بیگانه، افکار و رفتار ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
آیا تئاتر می‌تواند بی‌توجه به زخم‌های روحیِ خونین، در مقام کارگاهی برای همزیستی تفاوت‌ها عمل کند؟
زخم‌های روحیِ خونین، ما را به بازسازی اسطوره دعوت می‌کند؛ و به گفته هاینر مولر، شاعر، نویسنده و کارگردان آلمانی تئاتر: «اسطوره یک مجموعه است. ماشینی که همواره می‌توان ماشین‌های جدید و متفاوتی را به آن متصل کرد. این انرژی را تا زمانی که سرعت فزاینده‌اش عرصه‌ی فرهنگ را منفجر سازد با خود حمل می کند.» و من اضافه می‌کنم که عرصه بربریت را نیز شامل می‌شود.
آیا پرتوهای تئاتر می‌توانند بی آن‌که نادرست بر خود بتابند، بر زخم‌های روحیِ اجتماعی نور بتابانند؟
این پرسش‌ها اجازه‌ی پاسخ‌های قطعی نمی‌دهند، چرا که تئاتر به لطف پرسش‌های بی‌پاسخ وجود دارد و ادامه می‌یابد.
پرسش هایی که دیونیزوس برانگیخت، اکنون در روز جهانی تئاتر از زادگاه او، ارکستر تئاتر باستانی عبور کرده و سفر خاموش خود را برای پناهندگی از میان مناظر جنگ ادامه می‌دهند.
بیایید به چشمان دیونیزوس، خدای سرمست تئاتر و اسطوره، که گذشته، حال و آینده را به هم پیوند می‌زند، نگاه کنیم. فرزند دو زایش، از زئوس و سمل، بیانگر هویت‌های سیال، زنانه و مردانه، خشمگین و مهربان، الهی و حیوانی، در آستانه دیوانگی و عقل، نظم و هرج‌ومرج، یک آکروبات بر مرز زندگی و مرگ.
دیونیزوس یک سؤال بنیادینِ هستی‌شناسانه را مطرح می‌کند: «همه‌ی این‌ها درباره چیست؟» پرسشی که آفریننده را به سمت پژوهشی ژرف‌تر درباره‌ی ریشه‌ی اسطوره و ابعاد چندگانه معمای انسانی سوق می‌دهد.
ما به راه های روایتگری تازه با هدف پرورش حافظه و شکل‌دهی به یک مسئولیت اخلاقی و سیاسی نوین برای بیرون آمدن از دیکتاتوری چند وجهی و قرون وسطاییِ کنونی نیازمندیم».