درحالی‌که بچه‌های دیگر دوچرخه‌سواری می‌کردند و در کوچه‌ها مشغول بازی بودند، اریک کریپک نوجوان خودش را در داستان‌های کمیک و فیلم‌های ترسناک غرق کرده بود. او از همان زمان زندگی‌اش در اوهایو، شیفته‌ی داستان‌های تخیلی و فانتزی شده بود و به سینما علاقه‌ی زیادی داشت. اریک کوچک در همان دوران بچگی فیلم‌هایی برای نمایش به دیگران دانش‌آموزان مدرسه ساخت. او برای تحصیل به دانشکده‌ی هنرهای سینمایی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی رفت و مهارت‌هایی نظیر نویسندگی و کارگردانی را به صورت حرفه‌ای فراگرفت. در همین زمان‌ها بود که او به سبک خاص خودش رسید؛ سبکی که بعدها به برجسته‌ترین ویژگی آثارش تبدیل شد. اریک جوان عزم خود را جزم کرده بود که مانند بسیاری از نویسندگان مشتاق و بااستعداد دیگر، وارد هالیوود شود. او فیلم کوتاه ساخت و برای سریال‌هایی فیلم‌نامه نوشت که بنا بود پس از چند قسمت، دیگر ساخته نشوند. سال 2005 دقیقاً همان سالی بود که اریک کریپک مدت‌ها منتظرش بود: سریال سوپرنچرال و فیلم بوگی‌من که کریپک فیلم‌نامه‌ی هر دو را نوشته بود، به موفقیتی باورنکردنی رسیدند. هر دو برگرفته از افسانه‌های شهری و فولکلور بودند و به‌نوعی جنبه‌های تاریک و ترسناک این قصه‌ها را نشان می‌دادند. اریک کریپک در آثارش میان طنز و وحشت تعادل برقرار می‌کند. همین ویژگی باعث شد که سریال سوپرنچرال 15 فصل ادامه داشته باشد و موضوعاتی نظیر خانواده، فداکاری، عشق، غم و اندوه، نبرد میان خیر و شر و دیگر مفاهیم را پوشش دهد. از دیگر سریال‌های او می‌توان به «انقلاب» اشاره کرد که پس از دو فصل تولید آن متوقف شد؛ اما نشان داد که کریپک به‌عنوان داستان‌نویس ماهر، می‌داند که چطور فناوری را به شخصیت اصلی اثرش تبدیل کند. او با اقتباس از مجموعه کمیک «پسران» از گارث انیس، چهره‌ای دیگر را از ابرقهرمانان نشان می‌دهد. اسپین‌اف این سریال «نسل وی» نام دارد که نظرات مثبت منتقدان را به همراه داشت.