مشرف‌الدین مصلح، سعدی شیرازی سال ۶۰۶ ه.ق در شیراز و در خانواده‌ای شیرازی به دنیا آمد که به قول خودش همه عالمان دین بودند، اما او شاعری را انتخاب کرد. سعدی امروز هم به غزل‌ها و حکایات شیرینش شهره است تا قصیده‌های مدحی و عالمانه‌اش. زندگی این شاعر ماجراجو به سه دورۀ تحصیل، مسافرت و دورۀ گوشه‌نشینی و عبادت تقسیم می‌شود. سعدی در کودکی یتیم شد و تحت حمایت قطب‌الدین شیرازی تحصیلاتش را در علوم زمانش کامل کرد و بعدها در نظامیۀ بغداد نزد استادان برجستۀ آن عصر به پختگی رسید. سپس به‌خاطر قحطی شام راهی سفرهای دورودرازی شد و به لبنان و روم رفت و حتی می‌گویند ۱۴ بار حج به‌جا آورد. او در دوران شاعری‌اش مدح امرای سُلغُری را هم گفت اما مدح‌های سعدی تملق‌آمیز نبودند. سعدی شیوه‌اش این بود که در بین مدح همیشه به حاکمان پندهایی می‌داد و گاهی با کلام دوپهلویش نکوهشِ در لباسِ مدح می‌کرد. شیرین‌زبان بودن سعدی و به‌اصطلاح سهل و ممتنع بودن سخنش مشهور است، به این معنا که در عین وجود نکات دقیق و حساب‌شده، عموم مردم هم می‌توانند معنای ظاهری شعر او را بفهمند. غزل های عاشقانۀ او از محبوب‌ترین قالب‌های شعرش هستند. از آثار برجستۀ او علاوه‌بر دیوان اشعار فارسی و عربی که شامل قصیده، غزل،قطعه، ترجیع‌بند، رباعی، مفردات و... می‌شود، گلستان و بوستان است که اولی نثر است به‌همراهِ ‌بیت‌هایی حکیمانه به‌اقتضای موضوع هر حکایت و دومی نظم. سعدی اول بوستان را در سال۶۵۵ سرود و یک‌ سال بعد یعنی سال ۶۵۶ کار تدوین گلستان را در هشت باب به پایان رساند. تا امروز آثار زیادی در تقلید از گلستان نوشته شده؛ ازجمله بهارستان جامی و پریشان قاآنی. سعدی سرانجام در سال ۶۹۱ یا ۶۹۴ در زادگاهش شیراز از دنیا رفت.