ناصرخسرو قبادیانی شاعر دره‌ی یمگان، در سال ۳۹۴ ه.ق در بلخ به دنیا آمد. در جوانی‌اش در دربار مسعود غزنوی به مال و مقام رسید و در میان‌سالی، بعد از کسب علم به جستجوی مذهب‌ها و آیین‌های مختلف رفت و دلبسته‌ی مذهب اسماعیلیان شد. اسماعیلیان در آن زمان فرقه‌ای از شیعیان بودند که در مصر با نام فاطمیون حکومت می‌کردند. ناصرخسرو چهار بار به سفر حج رفت و نزدیک به سه سال در مصر ماند. بعد ازآنکه تعالیم اسماعیلیان را به خوبی یاد گرفت و مراتب بالای دانش دینی را گذراند، عنوان «حجت خراسان» را دریافت کرد و برای تبلیغ این مذهب برگشت به بلخ. اما دشمنان این آیین قصد جانش را کردند. پس به دره‌ی یمگان در بدخشان امروزی پناه برد و تا پایان عمرش تا حدود سال ۴۸۱ با دشواری به زندگی‌اش ادامه داد ولی هرگز از شعر گفتن و دعوت کلامی مردم دست بر نداشت. او اولین شاعر فارسی‌ است که شعر خودش را کاملاً در خدمت دین و اخلاق قرار داده و شاعرانی چون عنصری را به خاطر چاپلوسی سلاطین سرزنش می‌کند. آثارش علاوه‌بر دیوان شعر و سفرنامه، شامل آثار کلامی‌ای چون خوان‌اخوان، زاد‌المسافرین و جامع‌الحمتین هم می‌شود. دیوان قصاید ناصرخسرو خالی است از مدح شاهان و وصف معشوق زمینی‌. ستایشی هم اگر هست درباره‌ی خلیفه‌ی فاطمی‌ است و آیین اسماعیلی‌. سبک شعر او کاملاً هماهنگ با اندیشه‌‌اش است و خواننده را دعوت می‌کند به اندیشیدن درباره‌ی متن دین. صراحت او در بیان عقیده‌اش و قدرت بیانش شعر او را دلنشین کرده.