ایران درّودی، نقاش، کارگردان، نویسنده، منتقد هنری و استاد دانشگاه برجسته ایرانی است. او در 11 شهریور 1315 در خانواده‌ای ثروتمند و بازرگان در نیشابور به دنیا آمد. خانواده‌ی درودی در کودکی ایران به هامبورگ مهاجرت کردند و بعد از شروع جنگ جهانی دوم به ایران بازگشتند. علاقه‌مندی ایران به نقاشی و آموختن نحوه‌ی نگریستن و فرهنگ دیدن نقاشی خوب نیز مرهون پدر بود. پدرش اگرچه ظاهراً هنرمند نبود اما فردی فرهیخته و فرهنگ‌دوست بود و اصلی‌ترین مشوق ایران برای نقاش شدن. نقاشی‌های او را معمولاً در سبک سورئالیسم و گاه سمبولیسم طبقه‌بندی می‌کنند اما خودش و برخی دیگر این را نمی‌پذیرند. او آثارش را بداهه می‌سازد و در این باره می‌گوید: «من با ندانسته‌هایم نقاشی می‌کنم، چراکه باور دارم دانسته‌های انسان محدودند، بنابراین به ندانسته‌هایم یا به‌ عبارت دیگر، به ناخودآگاهم رجوع می‌کنم. به‌ همین ‌خاطر، وقتی آخرین قلم را می‌زنم و اثر تمام‌شده را می‌نگرم، حتی برای خودم سؤال‌برانگیز است که اندیشه‌ام در حین خلق اثر با چه موضوع یا حسی درگیر بوده است؟» او خالق آثاری چون «نگار جاودان»، «بهت دشت»، «رگ‌های زمین، رگ‌های ما»، «گل عشق در کویر»، «خورشید شب» و نقاشی‌های متعدد دیگری است که در آن‌ها فضای عمیق، نور و عناصری چون کویر، قندیل‌های یخ‌زده، دیوارهای بلورین، گل‌ها و... مخاطب را به جهانی دیگر ‌می‌برند و عمق دلبستگی‌ها، خاطرات و احساسات نقاش را نشان می‌دهند. درودی بیش از بیست سال به بیماری سرطان مبتلا بود و از این بیماری با عنوان معجزه‌ی زندگی‌ و نقطه‌عطفی در خلق آثار مهم هنری خود یاد می‌کند. او در ۷ آبان ۱۴۰۰، پس از یک دوره بیماری آمیخته با عوارض کرونا در هشتاد و پنج‌سالگی در آی‌سی‌یوی بیمارستان دی تهران از دنیا رفت و در قطعه‌ی هنرمندان بهشت زهرا در خاک ایران، جایی که به آن عشق می‌ورزید، به خاک سپرده شد.