حسین منزوی 1 مهر سال 1325 در شهر زنجان به دنیا آمد. پدرش، محمد منزوی، معلم و شاعر بود و عمدتا به زبان ترکی شعر می‌سرود. او دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در زنجان گذارند و سپس برای دانشگاه راهی شهر تهران شد و در رشته‌ی ادبیات فارسی در دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت اما بعدها آن را ناتمام رها کرد و به سراغ رشته جامعه‌شناسی رفت و آن را نیز در ادامه رها نمود.

«حسین منزوی»، غزل‌سرای معاصر در اول مهر سال 1325 در شهر زنجان متولد شد. دوران تحصیل ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش گذراند و در سال 1344 در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران پذیرفته شد؛ اما تحصیل در این رشته را ناتمام گذاشت و به جامعه‌شناسی تغییر رشته داد و آخر این رشته را نیز رها کرد. طبع شعر را از پدرش که به زبان ترکی شعر می‌گفت به ارث برد و برای بیان عاشقانه‌هایش زیباترین شیوه یعنی «غزل» را برگزید.

شاعران دوره‌های مختلف تاریخی، بسیار علاقمند به تصویر کشیدن زیبایی‌های این نمایش نمادین مردگان بوده‌اند. تا این حد که در دوره‌های قدیم و همین زمانه‌ی اطراف ما، دفترهاشان را پر بکنند از کلمات به نظم در آمده‌ی پاییزی! در این نوشته سعی شده است که از دریچه‌ی شعرهای کلاسیک و معاصر، به تماشای پاییز بنشینیم. باشد که پرنده‌ی خیال، ما را به درکی بهتر از جهان پیرامونمان برساند.

تازگی در غزل‌های منزوی تاریخ‌دار نشد و شد یک ویژگی همیشگی و بدون تاریخ مصرف. این تازگی نه با غزل‌های «از کهربا و کافور» که از غزل‌های «حنجره‌ی زخمی تغزل» شروع شده بود؛ شعرهایی که در سال‌های جوانی شاعر سروده و چاپ شد و منزوی در مقدمه‌ای که در بازنشر این کتاب حدود سی ‌سال بعد نوشته، درباره‌ی چند غزلِ افزوده بر آن، گفته است که این‌ها پاره‌هایی از جوانی مرا با خود حفظ کرده‌اند و من امروز جوانی خودم را بسیار دوست می‌دارم و یادگارهایش را نیز هم.

در طول قرن‌های سپری‌شده شاعران زیادی در آثارشان به‌طور مشخص از عشق انسان به انسان سروده‌اند که نمونه‌های آن را می‌توان از اشعار رودکی تا اکنون برشمرد. از اشعار شهید بلخی و رابعه‌‌ بنت کعب، آن بانوی کشته‌شده در طریق شعر عاشقانه گرفته تا «وامق و عذرا» سروده‌ی‌ عنصری، و از بازگویی عشق میان زال و رودابه و بیژن و منیژه در شاهنامه‌ی‌ فردوسی گرفته تا منظومه‌های عاشقانه‌ای چون «ویس و رامین» اثر فخرالدین اسعد گرگانی و... البته در بطن این منظومه‌های عاشقانه، رازهایی نهفته است.

حسین منزوی هیچ وقت نتوانست و نخواست عضو گروه و دسته‌ی خاصی باشد یا به نفع کسی غیر از شعر چیزی بگوید. قلندرانه دنیا و مناسباتش را پشت گوش انداخته بود، چراکه دچار شعر بود و به قول آن شاعر کاشانی «دچار یعنی عاشق». او مردی بود که تمام فصول زندگی‌اش را وقف شعر کرد.

برای سالروز درگذشت حسین منزوی شاعر مشهور و محبوب دو مطلب برای شما فراهم کرده‌ایم، یکی تک‌نگاری حسین منزوی با نگاهی به شعر و زندگی‌‎اش که پیش از این منتشر شد و یکی هم این مطلب که گزیده ده غزل از بهترین غزل‌های عاشقانه حسین منزوی است. برای اینکه این فهرست دقت بالاتری داشته باشد، از خانم اعظم سعادتمند که خود از غزل‌سرایان و عاشقانه‌سرایان موفق ایرانی است و با شعر منزوی نیز انس و آشنایی بسیاری دارد خواهش کردیم نگارش این مطلب را بر عهده بگیرند.

فراخوان دومین دوسالانه‌ی جایزه‌ی ملی غزل «حسین منزوی» منتشر شد. در این فراخوان با توجه به اهمیت شعر به عنوان ثروت ملی، از تمامی اصحاب فرهنگ و هنر برای شرکت در این رویداد فرهنگی دعوت شده است.

نوری آثاری خواند که بسیاری از آن‌ها شعر و ملودی فولکلور ولی تنظیمی غربی داشتند. این سبک ویژه‌ی خود او بود. او برای وارد کردن موتیف‌های فولکلور به موسیقی جدید ایران تلاش‌های فراونی کرد و قطعات گوش‌نوازی چون «تو بیو» و «شالیزار» را از خود به یادگار گذاشت.

فراخوان دومین دوسالانه‌ی جایزه‌ی ملی غزل «حسین منزوی» منتشر شد. در این فراخوان با توجه به اهمیت شعر به عنوان ثروت ملی، از تمامی اصحاب فرهنگ و هنر برای شرکت در این رویداد فرهنگی دعوت شده است.