امیر فخرالدین محمود فریومدی، معروف به ابن یمین سال ۶۸۵ در روستایی به اسم فَرْیومَدْ از ولایت جُوین خراسان متولد شد. علت شهرتش به ابن یمین نام پدرش، امیر یمین‌الدین است که اصالتاً ترک بود. ابن یمین تحت تعلیم پدرش قرار گرفت و به‌زودی وارد دنیای شاعران شد. البته گفته می‌شود او کار درباری هم داشته. بعد از مدتی از خراسان رفت به تبریز به خدمت غیاث‌الدین، پسر خواجه فضل‌الله همدانی. در زمان اقامتش در هرات یا شاید هم سبزوار درگیری‌های زیادی بین امیران خراسانی وجود داشت و وسط این دعواها دیوان ابن یمین هم غارت شد و خود او را به اسارت بردند. ابن یمین هرگز دیوانش را پیدا نکرد و هرچه شعر از او باقی مانده از دیوان دومی‌ست که گردآوری کرده. بیشتر شهرت ابن یمین به‌خاطر سروده هایش در قالب قطعه است. او در قطعه‌هایش تجربه‌های خود را در قالب مضامین اخلاقی و حکمت‌آمیز بیان کرده و اندیشه‌ای تازه به این قالب ادبی بخشیده. البته گاهی مسائل عرفانی یا مرثیه‌های خود را هم در قالب قطعه می‌گوید. قصیده های ابن یمین اغراق آمیز و در مدح امیران و بزرگان‌اند و مدح های متعددی برای حضرت علی (ع) دارد. از جمله آثار ابن یمین در قالب مثنوی «مثنوی مجلس‌افروز» است. غزل و رباعی شکل‌های دیگر شعری اویند. او در روزهای پایان عمرش در سبزوار و فریوند زندگی کرد. سال مرگش به درستی مشخص نیست اما در برخی تذکره‌ها این عدد ۷۶۹ ه.ق و پیش از آن گفته شده.