محمدرضا رحمانی که با نام شعری مهرداد اوستا شناخته می‌شود، متولد ۱۳۰۸ است، در شهر بروجرد. خانوادۀ او اهل ادبیات بودند و استعداد شعری خود را از پدر خود به ارث برده بود. جد مادری او حاج روخا محمد هم شاعری خوش‌ذوق بوده. پس از تحصیلات اولیه و گرفتن دیپلم به تهران رفت و در دانشگاه تهران رشته الهیات و فلسفه خواند و خیلی زود استاد دانشگاه شد. بدیع‌الزمان فروزانفر از استادان او در زمینه شعر بود. سال ۴۶ به فرانسه و انگلیس و ایتالیا رفت و با برتراند راسل دیدار کرد. سال ۴۹ نیز به فرانسه و سوییس رفت و ژان پل سارتر را ملاقات کرد. او بعد از انقلاب مدتی وزیر فرهنگ و آموزش عالی بود و زمانی ریاست دانشگاه تهران را به عهده داشت. اوستا در آثارش به حمایت از امام خمینی و انقلاب پرداخت و کرسی استادی در دانشگاه سوربن فرانسه را رها کرد و به کشور بازگشت و سال ۱۳۷۰ بر اثر سکته قلبی درگذشت. اوستا بعد از ملک الشعرای بهار بزرگترین قصیده‌سرای معاصر است که توانست لطافت غزل را با قصیده تلفیق کند. قصایدش به سبک خراسانی تمایل دارد و به شیوۀ شاعرانی چون خاقانی و ناصرخسرو نزدیک است. شعر او عاطفی و زبانش استوار و دارای ترکیبات تازه است و در مضامینش با لحنی حماسی و داستانی به مسائل اجتماعی، سیاسی پرداخته است. از آثار شعری‌اش می‌توان به «از کاروان رفته»، منظومۀ «حماسۀ آرش»، «شراب خانگی ترس محسب خورده» و «تیرانا» اشاره کرد. «پالیزبان»و «از امروز تا هرگز» هم از آثار منثور اوستا هستند. از او تصحیحاتی بر دیوان سلمان ساوجی و رسائل خیام نیز باقی مانده.