محمدعلی بهمنی سال ۱۳۲۱ در بندرعباس به دنیا آمد. مجموعۀ اول او «باغ لال» شامل اشعار نیمایی او بود. مجموعۀ دومش «بی‌وزنی» شامل اشعار سپیدش می‌شد. او چهار سال بعد یک مجموعه شعر کودک منتشر کرد. سپس بعد از وقفه‌ای سیزده ساله در انتشار آثارش، سال ۶۹ مجموعه غزل «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» را منتشر کرد و این اثر او بسیار دیده شد. «شاعر شنیدنیست» به همراه سی دی و کاست این مجموعه، «امانم بده»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «چتر برای چه؟ خیال که خیس نمی‌شود»، «من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم» و «تنفس آزاد» از دیگر مجموعه‌ اشعار او هستند. بهمنی با وجود طبع‌آزمایی در قالب‌های نیمایی و سپید، عمده تمرکز خود را بر غزل معطوف کرده است. او در کنار حسین منزوی و سیمین بهبهانی از اضلاع مثلث غزل نئوکلاسیک معاصرند. سبک شعری محمدعلی بهمنی به گونه‌ای‌ست که نه کاملاً از سنت‌های کهن جدا شده، نه سبک شعرش بر پایۀ نوآوری‌ها و ساختارشکنی‌ مطلق است، بلکه شیوۀ میانه‌ای در پیش گرفته و پیوندی میان شعر سنتی و شعر نو ایجاد کرده. او با بهره از منطق گفتگوی محاوره، زبان روزمرۀ مردم را در خدمت زبان غزل‌ قرار داده. محمدعلی بهمنی سال ۱۳۷۸ تندیس خورشیدمهر را به عنوان برترین غزلسرای ایران دریافت کرد و سال ۱۳۸۲ نیز به بهانۀ ششمین کنگرۀ سراسری شعر و داستان جوان، نکوداشتی برای او در شهر هرمزگان برگزار شد.