آدم هر‌وقت عزیزی را از دست می‌دهد، یک حفره در دلش برای همیشه جا خوش می‌کند. حفره‌ای که هیچ‌وقت نمی‌شود جای خالی‌اش را پر کرد. با گذر زمان فقط می‌شود گاهی فراموش کرد که در دلت یک حفره است؛ همین. حالا تصور کنید اگر کودکی با سوگ عزیزش مواجهه شود. تصورش هم دردناک است. اما شاید بشود به او کمک کرد تا با خواندن کتاب‌ها و شناخت احساساتش در آن موقعیت‌های پرفشار، با این واقعیت زندگی راحت‌تر کنار بیاید. اما نکته‌ای که باید به عنوان بزرگسال به آن توجه کرد، نحوه‌ی برخورد ما با کودکی است که سوگوار است.