جشنواره‌ی فیلم فجر در چهل و دومین طلوع خود، از «معجزه‌ی پروین» رونمایی کرد. فیلمی سینمایی در ژانر بیوگرافی که به بخشی از زندگی شاعر زن بلندآوازه‌ی ایران «پروین اعتصامی» می‌پردازد. این فیلم به نویسندگی و کارگردانی محمدرضا ورزی تولید سال ۱۴۰۲، بیست‌ و یکمین اثر این کارگردان تاریخ‌پژوه ایرانی است که بیشتر با تله‌فیلم‌ها و سریال‌های تاریخی‌اش از قاب تلویزیون شناخته می‌شود. اما آیا «معجزه‌ی پروین» توانست ادای دین سینما را به مفاخر ادبی ایران به نیکی به جا آورد؟

در دوره‌ی چهل و دوم جشنواره‌ی فیلم فجر چندین فیلم ارگانی و سازمانی دیدیم که به شخصیت‌های تاریخی می‌پرداختند: «پرویز‌خان»، «مجنون»، «آسمان غرب»، «احمد»، «صبح اعدام» و همین «پروین». تعدد فیلم‌های پرتره از گرایشی تازه در اتاق فکر سازمان‌های سینمایی دست‌اندرکار خبر می‌دهد. فیلم «پروین» به کارگردانی محمدرضا ورزی نیز محصول مشترک بنیاد فارابی و سازمان میراث فرهنگی است. اما متاسفانه آنچه از مشاهده‌ی بیشتر این آثار به ذهن می‌آید این است که گویی فیلم‌سازان ما فکر می‌کنند همین که چهره‌های تاریخی را روی پرده بیاورند کافی است

در بین انبوه فیلم و سریال‌های ساخته شده درباره‌ی دربار ناصرالدین شاه، چهار اثر به صورت جزیی یا اصلی به شخصیت امیرکبیر پرداخته‌اند؛ «سلطان صاحبقران» علی حاتمی، «سال‌های مشروطه» محمدرضا ورزی، «ناصرالدین شاه آکتور سینما»ی مخملباف و «امیرکبیر» سعید نیک‌پور. از این بین سریال امیرکبیر سعید نیک‌پور در نمایش زندگی امیرکبیر موفق‌تر عمل کرده است.

احساس می‌کنم با سریال «معمای شاه» ژانر جدیدی در سریال‌سازی شکل ‌گرفته که تنها به بازسازی صحنه‌های تاریخی می‌پردازد! مخصوصا در این بخش‌های پایانی سریال، هیچ قصه‌ای در کار نیست که بخواهد قوی باشد یا سطحی. هرچه هست همان فیلم‌های انقلاب است که بازسازی ‌شده. گویی با یک مستند نمایشی سروکار داریم که خب مشخص است بدل است و در بهترین حالت هم روح حقیقی را ندارد و معلوم نیست وقتی گل طبیعی هست، چرا باید برای گل مصنوعی این ‌همه هزینه کنیم؟!