مجله میدان آزادی: در ماه بهمن به خاطر حضور جشنواره‌ی فجر، توجه‌های زیادی به سینمای ایران جلب می‌شود. خصوصا در ایامی که برندگان سیمرغ جشنواره مشخص می‌شوند، داوری‌ها نسبت انتخاب داوران توسط مردم شروع می‌شود. به همین مناسبت، در صد و پانزدهمین صفحه‌ی پرونده «پرواز بر فراز آشیانه سیمرغ»، خانم «فاطمه صادقی‌مقدم» فهرستی آماده کرده‌اند از بازیگران مردی که علیرغم داشتن کارنامه‌ی درخشان در حوزه‌ی سینما، موفق به دریافت سیمرغ از جشنواره‌ی فجر نشده‌اند. شما را به خواندن این یادداشت خواندنی دعوت می‌کنیم:
فهرست بازیگرانی که سیمرغ نبرده‌اند
مصطفی زمانی1 از آن دست بازیگرانی است که وجهه بین‌المللی بسیار خوبی دارد. او اولین بار در فیلم «یوسف پیامبر» درخشید و این درخشش، او را به یکی از سوپراستارهای سینمای ایران تبدیل کرد. زمانی به خاطر درخشش در «یوسف پیامبر» و سپس «شهرزاد» افتخارات زیادی کسب کرده است، اما تا قبل از جشنواره چهل و سوم یکی از ناکام‌های جشنواره فیلم فجر به حساب می‌آمد. به این بهانه در این مقاله قصد داریم فهرست 10 نفر از بازیگرانی که در ادوار جشنواره فجر موفق به کسب سیمرغ بلورین نشده‌اند را نام ببریم.
جشنواره فیلم فجر، روزهای پر حاشیه زیادی را تجربه کرده و نام این جشنواره، با نام‌های بزرگ و درخشانی از بازیگران سینمای ایران گره خورده است. با این وجود اما، تعدادی از بازیگرانی برجسته و شناخته‌شده هستند که با وجود کارنامه هنری پربار، تاکنون موفق به دریافت سیمرغ بلورین در جشنواره فیلم فجر نشده‌اند. در این فهرست می‌خواهیم 10 نفر از بازیگران مرد سینمای ایران را که تاکنون موفق به دریافت سیمرغ بلورین نشده‌اند معرفی کنیم، فهرستی که تا مدت‌ها نام «علی نصیریان» در صدر آن قرار داشت تا اینکه در سال 97 او با فیلم «مسخره باز» از این فهرست جدا شد.
10. مهران مدیری
شاید حضور «مهران مدیری» در این لیست جای تعجب دارد، چرا که مدیوم مورد علاقه مدیری و به قول معروف زمین بازی وی سینما نیست. اما بی‌شک نام او را باید جز بازیگران شاخصی آورد که موفق به دریافت سیمرغ نشده‌اند، چرا که مدیری پرافتخارترین بازیگر در «جایزه حافظ» است. البته مهران مدیری یک بار در سال 1386 و برای بازی در فیلم «همیشه پای یک زن در میان است» به کارگردانی «کمال تبریزی» کاندید سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده بود. جشنواره بیست و ششم. در سالی که بسیاری معتقد بودند بزرگی نام مهران مدیری باعث می‌شود که هیات داوران این جایزه را حتما به وی اعطا کند، اما بازی خوب «محسن تنابنده» در فیلم «استشهادی برای خدا» به کارگردانی «علیرضا امینی» باعث شد مهران مدیری نتواند این جایزه را به ویترین افتخارات خود اضافه کند.
9. داوود رشیدی
تصور اینکه از میان «پنج تن سینمای ایران»، دو نفر تاکنون موفق به دریافت سیمرغ نشده‌اند، بسیار سخت است، اما داوود رشیدی یکی از این اعجاب‌هاست. از اولین دوره‌های برگزاری جشنواره فجر همواره یکی از انتقادات مطرح، بحث در مورد نقش آفرینی‌های داوود رشیدی و فاصله آنها با بازی‌های تلویزیونی‌‌اش بوده است. بسیاری معتقد بودند رشیدی برای بازی در نقش «خوجه ممد» در «شیلات» و بازی در «گل‌های داوودی» می‌توانست جز نامزدهای دریافت سیمرغ باشد اما این اتفاق نیفتاد. با این حال و در عین ناباوری داوود رشیدی را باید جز «چهره‌های ماندگاری» به حساب آورد که «نشان درجه یک فرهنگ و هنر» دریافت کرده‌اند، اما سیمرغ بلورین جشنواره فجر را به خانه نبرده‌اند.
8. امیر جعفری
امیر جعفری را همه می‌شناسند. عاشقان تلویزیون، عاشقان سینما، عاشقان تئاتر. جعفری در سینما کار را با آثار جدی نظیر «قارچ سمی» و «نان عشق موتور1000» شروع کرد و همزمان در تلویزیون در ژانر طنز نظیر «بدون شرح» بازی می‌کرد. اولین ناکامی جعفری در جشنواره فجر مربوط به در خشش او در فیلم «نفوذی» به کارگردانی «احمد کاوری» و «مهدی فیوضی» بود. فیلمی متفاوت در ژانر دفاع مقدس که امیر جعفری یکی از درخشان‌ترین بازی‌هایش را در آن انجام داد. علیرغم استقبال فوق‌العاده از «نفوذی» و چند دیپلم افتخار و چند جایزه در جشنواره بیست و هشتم، اما در کمال ناباوری جعفری برای بازی در این فیلم کاندید دریافت سیمرغ نشد. اگرچه دوره بیست و هشتم به دلیل بحران سال 88، با حواشی زیادی همراه بود و بسیاری کاندید نشدن جعفری برای بازی در نفوذی را در کنار رفع توقیف «به رنگ ارغوان» حاتمی کیا سیاسی می‌دانستند، اما جعفری در آن دوره با یک فیلم دیگر نیز در جشنواره حضور داشت. فیلم «کیفر» به کارگردانی «حسن فتحی» که جعفری برای بازی در آن کاندید بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد، اما توفیق دریافت آن را پیدا نکرد. جعفری سه سال بعد با «قاعده تصادف» به کارگردانی «بهنام بهزادی» در دوره سی و یکم درخشید. وی برای این بازی نامزد سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول شد، ولی آن را به «حمید فرخ‌نژاد» برای بازی در «استرداد» تقدیم کرد. نام جعفری درست یک دهه بعد، در جشنواره چهل و یکم باز هم در میان نامزدها بود. او در این دوره برای بازی در «آنها مرا دوست داشتند» به کارگردانی «محمدرضا رحمانی» نامزد سیمرغ نقش مکمل مرد شد، اما باز هم دستش از سیمرغ کوتاه ماند.
7. پارسا پیروزفر
پارسا پیروفر نیز جز بازیگران پر افتخار جشنواره حافظ است و نکته عجیب این است که جوایز بین‌المللی پارسا پیروفر از جوایز داخلی‌اش بیشتر است. سوپر استار و به نوعی آقای خاص دو دهه قبل سینمای ایران، نامش در لیست ستارگانی است که کمتر کسی باور می‌کند سیمرغ نبرده باشد. شاید بتوان گفت سریال «در چشم باد» یک نقطه عطف در کارنامه هنری پیروزفر بوده است و درخشش خیره‌کننده وی در آن فیلم، مسیر او را از سینما به سمت سریال و بیش از همه نمایش خانگی چرخاند. این چرخش، باعث شده است که دهه هشتادی‌ها پیروزفر را بیشتر با «یاغی» و «مست عشق» بشناسند. برای بیان بزرگی پارسا پیروفر همین بس که برای بازی در یکی از حساس‌ترین نقش‌های تاریخ ایران یعنی «مولوی» او انتخاب شده است. اما داستان ناکامی پیروفر برای رسیدن به سیمرغ به دهه هشتاد باز می‌گردد. پیروزفر برای بازی در فیلم «مهمان مامان» در سال 1382 نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در بیست و دومین دوره جشنواره فجر شد، ولی قافیه را به «کامبیز دیرباز» در یکی از خاص‌ترین‌های دفاع مقدس یعنی «دوئل» باخت.
6. فرهاد قائمیان
فرهاد قائمیان را بسیاری «آقای نقش دوم» ایران می‌دانند. آنقدر نقش مکمل خوب در سینما و تلویزیون بازی کرده که حسابش از دست خیلی‌ها خارج است. قائمیان اولین بار برای بازی در «هیوا» به کارگردانی رسول «ملاقلی‌پور» نامزد سیمرغ بلورین نفش مکمل در جشنواره هفدهم شد اما به آن نرسید. سه سال بعد قائمیان مجددا در «قارچ سمی» ملاقلی‌پور درخشید و برای آن کلی تمجید شد، ولی کاندید سیمرغ در فجر نشد. پای قائمیان یک دهه بعد، در سال 90 با «استرداد» دوباره به جشنواره فجر باز شد. او برای این بازی در جشنواره سی و یکم کاندید سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکل شد، ولی آن را به «رامبد جوان» داد. میان دومین و آخرین نامزدی قائمیان در فجر، باز هم یک دهه فاصله افتاد. قائمیان برای بازی در «غریب» به کارگردانی «محمدحسین لطیفی» نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل جشنواره چهل و یکم شد، اما دستش به سیمرغ نرسید. اگرچه سخاوت هیات داوران در آن سال باعث شد، قائمیان بتواند دیپلم افتخار را کسب کند. شاید به جرات بتوان گفت، کارنامه هیچ بازیگری به اندازه قائمیان، نقش دوم خوب ندارد.
5. محمدعلی کشاورز
پدرسالار! دومین نفر از 5 تن سینمای ایران که سیمرغ بلورین جشنواره فجر را در ویترین افتخارات خود ندارد، محمدعلی کشاورز است. در جلوی نام کشاورز، چند دوجین فیلم به یادماندنی وجود دارد که بازیگران آنها به همبازی بودن با محمدعلی کشاورز افتخار کرده‌اند، اما سیمرغ فجر چندان روی شانه کشاورز احساس راحتی نمی‌کند. اگرچه محمدعلی کشاور یکبار برای بازی در نقش «محمد ابراهیم» در فیلم «مادر» به کارگردانی «علی حاتمی» در جشنواره هشتم، کاندید بهترین بازیگر نقش اول شد، ولی «خسرو شکیبایی» در «هامون» در آن سال آنقدر درخشان بود که هیات داوران بتوانند بر روی نام بزرگی چون محمدعلی کشاورز قلم قرمز بکشند.
4. هادی حجازی فر
هادی حجازی‌فر، از آن دست استعدادهای ناب هنری ایرانی و یک شخصیت چندبعدی نوظهور است. هادی حجازی‌فر در این سال‌ها نشان داده است از هر مقامی که قرار گرفته، از بازیگری و تهیه‌کنندگی تا نویسندگی و کارگردانی در همه آنها خوش درخشیده است. اما او، علیرغم سن و سال کم، یکی از ناکام‌های بزرگ جشنواره فجر به حساب می‌آید. حجازی‌فر را هم باید جر آن دسته از بازیگرانی به حساب آورد که «جشن خانه سینما» و «جشن حافظ» اقبال بیشتری از جشنواره فیلم فجر به او داشته‌اند. هادی حجازی‌فر با درخشش در فیلم «ایستاده در غبار» بهترین فیلم جشنواره سی و چهارم، به سینمای ایران معرفی شد. فیلمی که آنقدر متفاوت و مولف بود که الهام‌بخش بسیاری دیگر از فیلم‌های بعد از خود و آغازکننده یک ژانر جدید در سینمای ایران بود، ولی در کمال تعجب، هادی حجازی‌فر در در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر اصلا در هیچ بخشی کاندید نشد. دومین تلاش سینمایی حجازی‌فر، یک سال بعد، و درخشش در فیلم «ماجرای نیمروز» بود که با آن بازی، در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر، نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. ولی داستان جشنواره سی و پنجم که به اعتقاد اکثر منتقدین سینما، پرحاشیه‌ترین و پربحث‌ترین جشنواره دهه 90 بود، باعث شد حجازی‌فر سیمرغ را تقدیم «نوید محمدزاده» برای بازی در فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» کند. این دومین بار بود که حجازی‌فر در فیلمی بازی می‌کرد که بهترین فیلم جشنواره فجر شده بود، ولی دست او از جایزه کوتاه بود. سومین تجربه مشابه هادی حجازی‌فر در جشنواره فیلم فجر، دوره چهلم در سال 1400 بود. اگرچه در این بین هادی حجازی‌فر در فیلم‌های پر بحثی نظیر «لاتاری» و «آتابای» هم درخشیده بود که هر کدام جوایز پرتعدادی بردند، اما داستان جشنواره چهلم بسیار متفاوت بود. حجازی فر این بار هم با فیلم «موقعیت مهدی» در جشنواره فیلم فجر حاضر بود و مانند دو تجربه قبلی، فیلم او به عنوان بهترین فیلم جشنواره فجر انتخاب شد اما هادی حجازی‌فر نامش جتی در میان نامزدهای بهترین بازیگر نبود. فیلمی که آنقدر خوب بود که با در 14 بخش کاندید سیمرغ شده بود و مهمتر از همه اینکه کارگردان فیلم نیز خود وی بود. اگرچه کار تمیز هادی حجازی‌فر باعث شد آن سال او سیمرغ بلورین کارگردان اول را به خانه ببرد، اما باز هم دست هادی حجازی‌فر از دریافت سیمرغ بلورین بازیگری کوتاه ماند.
3. آتیلا پسیانی
کمتر بازیگری با رزومه آتیلا پسیانی پیدا می‌شود که برنده سیمرغ نشده باشد. مجموعه کارهای تلویزیونی و سینمایی آتیلا پسیانی بیش از 150 مورد است. تازه این جدای از نمایش‌های بی‌نظیر وی در تئاتر است. پسیانی خود در یک خانواده کاملا فرهنگی به دنیا آمده و یک خانواده فرهنگی‌تر را پرورش داده است. جالب اینجاست که بسیاری معتقدند، هر چه آتیلا پسیانی درخشیده و جایزه نبرده، دنیا دارد برای دخترش جبران می‌کند. دختری که تا اینجا نشان داده به شاگردی پدر، راه دریافت جایزه در فجر را به خوبی آموخته است. مطمئنا هر مدیومی را در نظر بیاوریم، از پسیانی یک بازی درخشان سراغ داریم. آتیلا پسیانی 2 بار تا آستانه دریافت سیمرغ بلورین پیش رفته ولی موفق به دریافت آن نشده است. بار اول آتیلا پسیانی برای بازی در فیلم «طلسم» به کارگردانی «داریوش فرهنگ» در دوره پنجم جشنواره فیلم فجر، نامزد سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد، اما درخشش «ناخدا خورشید» در آن دوره باعث شد، پسیانی سیمرغ را تقدیم «سعید پورصمیمی» کند. خیز دوم پسیانی این بار برای سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد بود که در جشنواره سیزدهم برای بازی در فیلم «در کمال خونسردی» به کارگردانی «سیامک شایقی» اتفاق افتاد. اما در آن دوره نیز «خسرو شکیبایی» برای بازی در «کیمیا» دست پسیانی را برای دریافت سیمرغ برای همیشه پس زد.
2. مسعود رایگان
مسعود رایگان نیاز به معرفی ندارد. چه آنهایی که مخاطب پر و پا قرص تلویزیون هستند، چه آنها که عاشقان سینمایند، حتما یکبار فیلم «خیلی دور خیلی نزدیک» به کارگردانی «سیدرضا میرکریمی» را دیده‌اند و شاید برای همه آنها خیلی تعجب آور باشد که نقش اول آن فیلم یعنی «مسعود رایگان» برنده سیمرغ بلورین جشنواره فجر نشده باشد. اما داستان بیست و سومین دوره جشنواره فجر یکی از خاص‌ترین‌های تاریخ فجر است. شاید برای هر بازیگری یک فیلم، با کیفیتِ «خیلی دور خیلی نزدیک» در کارنامه‌اش کافی است تا بگویند در قله سینمای ایران است ولی مسعود رایگان در بهمن 1383 سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد را به رکوردار فجر یعنی «پرویز پرستویی» برای بازی در «بید مجنون» به کارگردانی «مجید مجیدی» تقدیم کرد. اما این داستان، تنها داستان ناکامی مسعود رایگان در فجر نبوده است بلکه فقط اولین آنها بود. دومین تلاش مسعود رایگان برای تصاحب سیمرغ، دو سال بعد یعنی سال 1385 بود. او این بار برای بازی در فیلم «خون بازی» به کارگردانی «رخشان بنی‌اعتماد» و «محسن عبدالوهاب» در بیست و پنجمین دوره جشنواره فیلم فجر، باز هم کاندید بهترین بازیگر نقش اول مرد شد، ولی این بار هم جشنواره بر روی سن مهمان یک شخصیت خاص دیگر بود. «بهرام رادان» برای بازی در فیلم «سنتوری» به کارگردانی «داریوش مهرجویی» در جشنواره بود و مگر می‌شود در حضور علی سنتوری، سیمرغ را به فرد دیگری داد؟ در کمال تعجب، ناکامی رایگان به همین جا ختم نمی‌شود. او دو سال بعد باز هم در جشنواره بیست و هفتم و در فیلم «زادبوم» به کارگردانی «ابوالحسن داوودی» درخشید. فیلمی محبوب، که توانست سیمرغ بلورین فیلم برگزیده از نگاه تماشاگران را تصاحب کند، اما رایگان آن سال نیز سیمرغ را تقدیم «شهاب حسینی» برای بازی در فیلم «سوپراستار» کرد. آخرین بار حضور رایگان در بین نامزدهای فجر نیز به دوره سی و یکم باز می‌گردد. در آن سال مسعود رایگان برای بازی در «برلین7-» به کارگردانی «رامتین لبافی» کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد، اما رقابت را به «رامبد جوان» برای بازی در فیلم «گناهکاران» واگذار کرد. با 4 بار تلاش برای دریافت سیمرغ و عدم دستیابی به آن، می‌توان به مسعود رایگان لقب «ناکام ترین بازیگر سینمای ایران» را اعطا کرد. شاید رایگان نیز سرنوشتی همچون «علی نصیریان» داشته باشد که در کنهسالی صاحب سیمرغ بلورین شود.
1. جواد عزتی
نامی که از ابتدای فهرست به دنبال آن می‌گشتید اینجاست. بله جواد عزتی را بدون شک باید در صدر فهرست قرار داد، چه برای بازی‌های که برای آنها نامزد دریافت سیمرغ شده و آن را نبرده و چه برای بازی‌هایی که حتی نامزد دریافت سیمرغ هم نشده است. داستان جواد عزتی و جشنواره فجر آنقدر معروف است که نیاز به توضیحی ندارد. آش آنقدر شور است که بسیاری حاضر شدند به اعتبار جشنواره فجر نیز خدشه وارد کنند. احتمالا اولین تصویر واضح از عزتی مربوط به «بابا اتی» قهوه تلخ است، اما عزتی از اواخر دهه هشتاد، پا به پای تلویزیون در سینما هم حضور داشته است. اولین نقش‌های عزتی در سینما عمدتا یا طنز بودند یا رگه‌هایی از شخصیت طنر داشتند، بهترین مثال آن را می‌توان نقش‌آفرینی عزتی در فیلم «طلا و مس» دانست، فیلمی که اگرچه طنز نبود، ولی نقش عزتی در آن فیلم یک طلبه نمکی بود. این سابقه باعث شد، حضور جواد عزتی در «ماجرای نیمروز» در جشنواره سی و پنجم همه را شوکه کند و اولین تجربه بازی جدی عزتی در یک نقش اصلی در فجر، آنقدر درخشان بود که وی نامزد سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد، ولی آن را به «نوید محمد زاده» باخت. درخشش همزمان عزتی در فیلم‌های «ماجرای نیمروز» و «اکسیدان» در دو ژانر مختلف در سال 95، باعث شد سال 96 برای عزتی یک سال عجیب و غریب باشد. عزتی در جشنواره سی و ششم در سال 86 با 6 فیلم در سه ژانر مختلف حضور داشت. «آینه بغل» و «هزارپا» طنز، «لاتاری» و «پیلوت» اجتماعی و «تنگه ابوغریب» در ژانر دفاع مقدس بود. درخشش همزمان عزتی در هر 6 فیلم، همه را به این اعتراف انداخته بود که عزتی را در آن سال شانس یکی از برندگان سیمرغ بدانند ولی در کمال تعجب عزتی در هیچ بخشی حتی نامزد نشد. همین موضوع دوره سی و ششم را آغاز سلسله انتقادات به جایزه بازیگری جشنواره فجر در دهه 90 کرد، چرا که «تنگه ابوغریب» جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول را همزمان برد، ولی خبری از عزتی در بازیگر نقش مکمل نبود، این در حالی بود که عزتی یکی از بازی‌های درخشان خود را در «لاتاری» نیز انجام داده بود. حضور همزمان و پرتعداد عزتی در چند ژانر در جشنواره سی و هفت هم تکرار شد و او این بار برای بازی در «رد خون» که دنباله فیلم ماجرای نیمروز بود، کاندید بهترین بازیگر نقش مکمل شد. این بار هم این نامزدی بسیار حاشیه‌ساز بود، چرا که عزتی بازیگر نقش اصلی آن فیلم بود و «محمدحسین مهدویان» کاگردان «رد خون» نیز بسیار به این موضوع معترض بود، اما عزتی حتی نتوانست سیمرغ نقش مکمل را تصاحب کند و سیمرغ در آن سال با حاشیه فراوان به «علی نصیریان» برای بازی در فیلم «مسخره‌باز» رسید، چرا که «مسخره باز» یک تله‌فیلم «هنر و تجربه» بود، اما بزرگی علی نصیریان نگذاشت منتقدین چندان فرصت عرضه اندام داشته باشند. سال بعد (1398) جشنواره سی و هشتم باز هم در حالی برگزار شد که جواد عزتی محور حاشیه‌ها بود. عزتی در آن سال با 5 فیلم در جشنواره بود که 3 مورد از آنها درخشیدند. «خورشید» به کارگردانی «مجید مجیدی»، «شنای پروانه» به کارگردانی «محمد کارت» و «آتابای» به کارگردانی «نیکی کریمی» هر سه در جشنواره درخشیدند و در عین ناباوری در حالیکه در آن سال بسیاری «عزتی» را به دلیل بازی در «شنای پروانه» شایسته دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول می‌دانستند، او دوباره برای بازی در «آتابای» نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل شد و آن را به «امیرآقایی» همبازی خود در «شنای پروانه» واگذار کرد. نامهربانی سینما با عزتی و شیوع کرونا، وی را از سینما کمی دور کرد و او را به سمت حضور در نمایش خانگی انداخت. این چرخش، باعث شد بعد از دوره سی و هشتم، عزتی در دوره‌های بعد تنها با یک فیلم در جشنواره حضور داشته باشد. اگر چه تعداد فیلم‌های عزتی در جشنواره کم شد، اما بازی او در جشنواره‌های بعد درخشان‌تر بود. عزتی در جشنواره چهل یکم باز هم درخشید. این بار نوبت فیلم «کت چرمی» به کارگردانی «حسین میرزامحمدی» بود و عزتی این بار توانست در بخش بهترین بازیگر نقش اول نامزد سیمرغ شود، ولی «علی نصیریان» و «محید صالحی» در آن سال صاحب سیمرغ شدند. حضور جواد عزتی در دوره چهل و دوم متفاوت‌تر از همیشه بود. او این بار در قامت کارگردان در جشنواره حضور داشت. عزتی در آن دوره با کمدی «تمساح خونی» به جشنواره آمده بود و نقش اصلی آن فیلم را نیز خودش بازی می‌کرد. فیلمی که در کوران کمدی‌های جنسی سینمای ایران، آنقدر تمیز بود که تحسین بسیاری را در دوره چهل و دوم بر انگیخت و عزتی برای آن فیلم هم نامزد بهترین کارگردانی و هم بهترین بازیگر نقش اول شد، ولی در عین ناباوری، عزتی باز هم در هیچ کدام توفیقی نداشت، اما توانست سیمرغ بهترین «کارگردان اول» را با خود به خانه ببرد تا شاید بعد از تقریبا یک دهه درخشش مداوم در جشنواره فجر،او نیز سهمی از جوایز داشته باشد.
اگرچه بازیگران مطرح دیگری نیز هستند که علیرغم بازی‌های درخشان نتوانستند توفیق بردن سیمرغ را داشته باشند. بازیگرانی همچون جهانگیر الماسی، مهدی پاکدل، محمدرضا شریفی نیا، حسن پورشیرازی، مهرداد صدیقیان و رضا ناجی می‌توانستند در این فهرست جای بگیرند.
1. مصطفی زمانی برای نخستین بار در جشنواره سی‌ام در سال 1390 برای بازی در فیلم «یک عاشقانه ساده» به کارگردانی «سامان مقدم» نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول شد، اما قافیه را به «فرهاد اصلانی» برای بازی در «خرس» و «زندگی خصوصی» باخت. زمانی، سال بعد دوباره در فیلم «برلین7-» به کارگردانی «رامتین لوافی» درخشید، اما در کمال ناباوری نام وی در میان نامزدهای سیمرغ سی و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر نبود. بعد از ناکامی در دوره سی و یکم، زمانی تصمیم گرفت دهه 90 را در نمایش خانگی سپری کند و او تقریبا یک دهه در سریال‌های نمایش خانگی درخشید. زمانی در سال 1400 بار دیگر با بازی در فیلم «بدون قرار قبلی» درخشید. فیلمی به کارگردانی «بهروز شعیبی» که اگرچه میان داوران دوره چهلم جشنواره فجر به چشم نیامد، اما آنقدر حال خوب کن بود که سیمرغ بلورین «بهترین فیلم از نگاه ملی» را از آن خود کرد، اما زمانی در هیچ بخشی کاندید نشد. سال بعد زمانی باز هم درخشش خود را در فیلم «عطرآلود» به کارگردانی «هادی مقدم دوست» تکرار کرد و توانست نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر شود، ولی این بار زمانی مسابقه را به دو نفر باخت. دو نفر از بهترین‌های سینمای ایران، یعنی مجید صالحی برای بازی در فیلم «شماره 10» و علی نصیریان برای بازی در فیلم «هفت بهار نارنج». شاید برای نسل جدید باور این که بازیگری همچون مصطفی زمانی تا اینجا برنده سیمرغ نشده بود، بسیار سخت بود.