یوز

با وجود اینکه انیمیشن‌های ایرانی روز به روز از جهت ساخت و تکنیک قوی‌تر می‌شن، از نظر داستانی مدام آدمو ناامید می‌کنن. در حدی که آدم بهش برمی‌خوره که، آخه منِ مخاطب رو چی فرض کردین که دارین همچین چیزی تحویلم می‌دین؟ کمیت منطق داستان حتی برای بچه‌ها هم لنگ می‌زد چه برسه آدم‌بزرگا. منظورم لزوما منطق رئال واقعیت خارجی در جهان عینی نیست. در ابعاد خیالی و فانتزی و انیمیشنی بودن هم اگر حساب کنیم، وقایع و تصمیم‌ها و عملکرد شخصیت‌ها چفت و بست نداشتن. چطوره که یوزی که از پریدن از پنجره خونه‌ش تو سطل آشغال پایین پنجره می‌ترسه یهو از هواپیما می‌پره وسط کویر؟ یعنی با منطق خودش هم اگر حساب کنیم بی‌منطق بود! یه چیز دیگه که خیلی امیدبخش بود اما در اجرا توی ذوق آدم می‌زد بخش‌های موزیکال اثر بود. یه لحظه سالن به شوق می‌اومد و حال و هوا تازه می‌شد و همه آماده میشدن که با دست و جیغ و هورا آهنگا رو همراهی کنن، که یهو می‌دیدیم حتی نمی‌تونیم همراهش دست بزنیم! نمی‌شد ضرب‌آهنگ رو تشخیص داد و باهاش همراهی کرد. گمونم این توصیفی درباره کل اثر هست نه صرفا درباره بخشهای موزیکالش: نمی‌تونستی با ریتمش همراه بشی!