زیبا صدایم کن

فیلم «زیبا صدایم کن» به کارگردانی «رسول صدرعاملی» که اقتباسی از رمانی به همین نام نوشته‌ی «فرهاد حسن‌زاده» است شاید به‌خودی‌خود، اثر در خور تحسینی باشد اما من ناگزیر باید آن را به عنوان یک اثر اقتباسی قضاوت کنم. اگرچه در جشنواره‌ی فیلم فجر آثار اقتباسی به طور جداگانه داوری نمی‌شوند، اما دریچه‌ی نقد و بررسی بر اهالی رسانه و مخاطبان حرفه‌ای بسته نیست. مخصوصا کسانی که پیش از این رمان فرهاد حسن‌زاده را خوانده‌اند، با توقع ویژه‌ای پا به سالن سینما می‌گذارند و باید دید آیا توقع‌شان برآورده می‌شود یا نه؟

زیبا صدایم کن، اقتباسی آزاد از رمان فرهاد حسن‌زاده از سرشناس‌ترین رمان‌نویسان نوجوان ایرانی است‌. فیلم با وجود اشتراکات بسیار میان درون‌مایه، طرح داستانی و شخصیت‌پردازی‌های رمان، کاملاً متعهد به پیرنگ داستانی آن نیست. موضوع اصلی این رمان معضلات کودکان بدسرپرست است و فیلم‌نامه‌نویسان این اثر، برای بهتر جلوه دادن این موضوع و آسیبی که زیبا در نبود پدرش دیده است تاحدی سناریو را تغییرداده‌اند. 

رنجی که کودکان می‌کشند به عنوان یک مسئله‌ی حل نشده در فلسفه‌ی اخلاق، مورد توجه نویسندگان بزرگی چون داستایوفسکی، کازانتزاکیس، کامو و... واقع شده است. رمان «زیبا صدایم کن»، اثر فرهاد حسن‌زاده، اگرچه درباره یک نوجوان پانزده ساله است اما از این جنبه ارزشمند است که نشان می‌دهد مواجهه با رنجی از جنس رنج زیبا، چطور می‌تواند مایه‌ی پوست‌اندازی کودک و وارد شدن او به دوره‌ی نوجوانی شود.

«بحران» یکی از کلماتی است که از دیرباز با «نوجوانی» پیوند محکمی داشته و هر انسانی کم یا زیاد، چند سالی از عمرش را با سختی‌های خروج از دنیای کودکی و ورود به دنیای بزرگسالی دست و پنجه نرم کرده‌است. خبر بد این‌که این سختی‌ها که عموماً از آن‌ها با عنوان بحران نوجوانی یاد می‌شود گاهی با ترکیبِ با مشکلات دیگر بسیار پیچیده‌تر و حتی لاینحل بروز می‌کنند و خبر خوب این‌که با آگاهی دادن به نوجوان‌ها و خانواده‌هایشان بخش اصلی این مشکلات قابل حل هستند