ستایش

ستایش به خاطر فرمول همیشگی "یک زن که می‌خواهد در برابر ملایمات ایستادگی کند و خانواده‌اش را نجات دهد" و هم به خاطر ساعت پخش عالی یعنی جمعه شب‌ها و هم به خاطر طولانی بودن و پر گردن اوقات سرگرمی، نصف راه جذب کردن مخاطب را رفته است. باقی اوصاف فیلم اما تعریفی ندارد. مثل اغلب کارهای سهیلی چند پارامتر مخاطب جذب‌کن که البته بیشتر شکنجه مخاطب است در فیلم می‌گنجاند و شبکه هم که خالی است، مردم مجبورند ببینند. فیلمنامه اوضاع خوبی ندارد. چون در دهه شصت بود می‌شد این اعتراض به قانون عدم واگذاری حضانت به فرزند مادر، یک راه درست برود و به یک پایان‌بندی درست برسد. می‌شد اعتراض به این قانون یا بررسی همه جانبه آن باشد. اما اینطور نشد. سه فصل پی‌درپی ریختن غم و غصه و بازی با اعصاب ملت، آخرش هم نه فکری به حال زنان شد، نه قانون، نه کودکان آسیب دیده از این قانون و نه هیچ ... تا حدودی بازی داریوش ارجمند تبدیل به تیپ شد و این یعنی در کارش موفق بوده. باقی بازی‌ها البته بسیار معمولی بود که به خاطر ضعف فیلم‌نامه است. اما بازیگر نقش اصلی یعنی نرگس محمدی هم اصلا خوب نبود. اصلا. این حرف‌ها هم فایده‌ای ندارد چون مدام از این تیپ کارها ساخته می‌شود.