جشنواره‌ی چهل و دوم فجر با همه‌ی اما و اگرهای سال پیش، امسال بدون حاشیه‌تر آغاز شد اما جشنواره‌ی فیلم فجر بدون حاشیه هم مگر می‌شود؟!<br />اهالی سینما همیشه با حاشیه‌های‌شان خواندنی‌تر هستند و ما قصد داریم هر روز در کنار اخبار مهم اما کوتاه اکران فیلم‌ها در جشنواره، به حاشیه‌های آن نیز بپردازیم.

روزهای پایانی دهه‌ی هشتاد وقتی تیزر سریال مناسبتی نوروز، با تصاویری از یک کامیون و چند چهره‌ی آشنا و ناآشنا برای بینندگان تلویزیون پخش می‌شد کسی فکرش را نمی‌کرد که «پایتخت» قرار است سرنوشتی متفاوت از دیگر سریال‌های بعد از انقلاب پیدا کند؛ این سریال و شخصیت‌هایش آن‌قدر میان بینندگان محبوب شد که مدیران صداوسیما و سازندگان سریال را تا ساخت پنج فصل دیگر ترغیب کرد و بینندگان چیزی حدود یک دهه با خانواده‌ی «معمولی» از طریق قاب تلویزیون زندگی کردند. تا جایی که بعد از گذشت چند سال هنوز هم بعضی از طرفداران این سریال از نام شخصیت‌های آن به جای نام واقعی بازیگرانش استفاده می‌کنند.

تقلید کورکورانه از نوشته‌های نویسنده‌های بزرگ، گاهی یک اثر اجتماعی را به طنزی مبتنی بر هجویات تبدیل می‌کند. آثار اقتباسی مانند باقی آثار می‌توانند در پیوستاری از فاخر-مبتذل قرار گیرند. طبیعتاً قضاوتِ این که سریال تلویزیونی «آوای باران» با دنباله‌روی از ایده‌ی داستانی «الیور توئیست» دقیقاً در کدام نقطه از این پیوستار قرار گرفته، از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما با این حال شاید بتوان نکات انتقادی مشترک بسیاری داشت.

غریب، فیلمی براساس واقعیت است که گوشه‌ای از تلاش‌های شهید «محمد بروجردی» را برای نجات مردم و خطه‌ی کردستان به تصویر کشیده‌است. معصومه نبی‌پور در این برنامه ضمن بحثی درباره‌ی «ژانر بایوپیک در سینما»، به فیلم‌شناسی کارگردان و همچنین نقد و بررسی فیلم غریب می‌پردازد.