بینایی اغلب به‌عنوان مهم‌ترین حس در نظر گرفته می‌شود؛ چه در هنر، چه در زندگی روزمره. یک دلیل تاریخی آن می‌تواند اتکای ما به قوه‌ی بینایی به‌مثابه ابزاری برای کشف «حقیقت» باشد. در یونان باستان «افلاطون» بینایی را «بنیاد فلسفه» می‌دانست و از این رو حسی که به خدا و «حقیقت» منتهی می‌شود. بعدها «دکارت» کتاب «دیوپتریک» (۱۶۳۷) خود را با این جمله آغاز می‌کند که بینایی «شریف‌ترین و جهانی‌ترین حس» است.