بادار، داستان زندگی چند خانواده در استان سیستان و بلوچستان را روایت می‌کند؛ نقطه‌ای که کمتر در قاب تلویزیون ایران حضور داشته است. هر یک از سی قسمت سریال به موضوعی در دل همین بافت محلی کمتر دیده شده می‌پردازد؛ از جاذبه‌های طبیعی و دغدغه‌های اقتصادی تا چالش‌های فرهنگی مردم منطقه. شخصیت اصلی، جوانی به نام بادار است. بادار به معنی سرپرست، مالک یا حتی نماینده خان می‌باشد.

در این مطلب «مینو خانی» استاد دانشگاه و منتقد سینما در قالب یک نقد شفاهی سراغ نقد سینمایی فیلم «صیاد» رفته است.<br />فیلم سینمایی «صیاد» که برشی از زندگی سپهبد علی صیاد شیرازی را نشان می‌دهد به کارگردانی جواد افشار و تهیه‌کنندگی محمدرضا شفیعی، محصول مشترک بنیاد سینمایی فارابی و بنیاد شهید و امور ایثارگران است.

داستان فیلم درباره‌ی افراد مهجور و نادیده‌ی سینما یعنی هنرورها است که در اصطلاح عموم به آن‌ها سیاهی‌لشکر هم می‌گویند. بعضی از آن‌ها عاشقان سینما هستند که هیچ‌وقت توفیق دیده شدن در آن‌را پیدا نمی‌کنند و زیر سایه‌ی عریض و طویل سلبریتی‌ها گم می‌شوند.

احتمالاً خیلی‌ها مثل من به‌خاطر «سرخ‌پوست» سراغ دیدن سریالش رفتند و احتمالاً آن‌ها هم دست خالی برگشته‌اند. «آکتورِ» جاویدی در سبک معماگونه‌اش مثل «سرخ‌پوست» موفق نیست بلکه ناقص و سرهم‌بندی‌شده است و در بخش درام هم همان پیرنگ و شخصیت‌پردازی و حرف‌های تکراری سریال‌ها و فیلم‌های امروز ایرانی را می‌زند.

در صفحه‌ی سی و سوم پرونده‌ی «پرواز بر فراز آشیانه‌ی سیمرغ»، «معصومه‌سادات نبی‌پور» ضمن بحثی درباب «بینامتنیت و میزان آبیم در سینما» به فیلم‌شناسی باشه آهنگر و نقد و بررسی فیلم سینما متروپل می‌پردازد.