شیرازی بی‌نام! سیمین دانشور این اسم مستعار را در پایان مقاله‌هایی که برای روزنامۀ ایران در دهۀ 30 می نوشت به کار می‌برد. سیمین تقریباً اولین زن ایرانی هست که داستان را حرفه‌ای و به زبان فارسی نوشت. دانشور متولد اردیبهشت 1300 در یک خانوادۀ اهل هنر و ادبیات شیرازیست. او سال 1320 از دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران لیسانس گرفت. اولین کتابش «آتش خاموش» سال 1327 چاپ شد. همان سالی که سیمین با جلال آل‌احمد که از نویسنده‌های بزرگ آن دوره بود آشنا شد. سیمین در محضر اساتیدی مثل فروزانفر، بهار، ناتل خانلری سال 1328 دکترای ادبیات فارسی را از دانشگاه تهران گرفت و سال 1329 با جلال ازدواج کرد. ازدواجی که تا سال 1348 و مرگ ناگهانی جلال در اسالم ادامه داشت. به جز مجموعه داستان‌های شهری چون بهشت، به کی سلام کنم؟، از پرنده‌های مهاجر بپرس و ترجمه‌ها، رمان های سووشون، جزیرۀ سرگردانی، ساربان سرگردان و کوه سرگردان از آثار سیمین و پرفروش‌ترین کتاب‌های ادبیات معاصرند. البته به جز آخری که قبل از چاپ مفقود شد.