پروین از هفت هشت‌سالگی با راهنمایی‌های پدر شروع به سرودن می‌کند. نخستین‌بار پدر شعرهایش را در مجله‌ی‌ بهار چاپ می‌کند. تا پیش از ازدواجِ پروین، پدرش از چاپ دیوان اشعار او خودداری می‌کند تا مبادا مردم خیال کنند او به‌دنبال یافتن شوهری مناسب برای دخترش است اما بعد از جدایی پروین، دیوان اشعار او با مقدمه‌ی ملک‌الشعرای بهار برای نخستین‌بار به چاپ می‌رسد و او که تا آن زمان تنها در محافل خاص ادبی شناخته شده بود در جوامع عمومی نیز به‌عنوان شاعری مشهور مورد توجه قرار می‌گیرد.

حاتمی‌کیا تاریخی‌ساز نیست، ملودرام‌ساز است و قهرمانی‌ساز، و هوشمندی او نیز در همین است که اولین فیلم/سریال عظیم تاریخی‌تمدنی خود را به شیوه‌ی قهرمانی و به‌خصوص ملودرامیک ساخته است؛ همین نکته برگ برنده‌ی او در «موسی کلیم الله» است.

جشنواره‌ی فیلم فجر در چهل و دومین طلوع خود، از «معجزه‌ی پروین» رونمایی کرد. فیلمی سینمایی در ژانر بیوگرافی که به بخشی از زندگی شاعر زن بلندآوازه‌ی ایران «پروین اعتصامی» می‌پردازد. این فیلم به نویسندگی و کارگردانی محمدرضا ورزی تولید سال ۱۴۰۲، بیست‌ و یکمین اثر این کارگردان تاریخ‌پژوه ایرانی است که بیشتر با تله‌فیلم‌ها و سریال‌های تاریخی‌اش از قاب تلویزیون شناخته می‌شود. اما آیا «معجزه‌ی پروین» توانست ادای دین سینما را به مفاخر ادبی ایران به نیکی به جا آورد؟

در دوره‌ی چهل و دوم جشنواره‌ی فیلم فجر چندین فیلم ارگانی و سازمانی دیدیم که به شخصیت‌های تاریخی می‌پرداختند: «پرویز‌خان»، «مجنون»، «آسمان غرب»، «احمد»، «صبح اعدام» و همین «پروین». تعدد فیلم‌های پرتره از گرایشی تازه در اتاق فکر سازمان‌های سینمایی دست‌اندرکار خبر می‌دهد. فیلم «پروین» به کارگردانی محمدرضا ورزی نیز محصول مشترک بنیاد فارابی و سازمان میراث فرهنگی است. اما متاسفانه آنچه از مشاهده‌ی بیشتر این آثار به ذهن می‌آید این است که گویی فیلم‌سازان ما فکر می‌کنند همین که چهره‌های تاریخی را روی پرده بیاورند کافی است