نامه‌های بزرگان ادب و اندیشه چه به هم‌رده‌هایشان و چه به خانواده‌هایشان را عموما نمی‌توان نامه‌هایی بسیار شخصی دانست. چه این‌که اغلب این نامه‌ها حاوی نکات ریز و درشتی هستند که ما را با اندیشه و دیدگاه آن بزرگ آشنا می‌کند. آشناییتی که با تنها خواندن آثار به دست نمی‌آید.

وقتی سخن از آموزش شعر به میان می‌آید، عموماً باب پرسشی ثانوی باز می‌شود: مگر شعر آمدنی نیست؟ پس چطور به وجه آموختنی شاعری تکیه می‌کنیم و می‌خواهیم با آموزش فنون سخن‌سرایی و وزن و قافیه شاعر به جامعه تحویل بدهیم؟ پاسخ به این پرسش ساده نیست، اما اساس آن به پیش‌فرضی سنتی نسبت به ماهیت شاعری بازمی‌گردد و تداعی‌کننده‌ی باوری کهنه است: شعر ودیعه و هدیه‌ای الهی و قدسی است که از سوی فرشتگان و از عالم بالا به شاعر الهام می‌شود. در این ساحت، شاعر طبع روان و ذوق شاعری و استعداد او ذاتی است.

پیش از تولد او انگلیسی‌ها در جنوب زیاد بودند، حتی آن وقت که مردم در آبادان کپرنشین بودند، آن وقت که هنوز خبری از جنگ جهانی اول نبود. نجف پسر پایلت بود، ناخدای محلیِ شیک‌‌پوشی که سواد خواندن داشت و سواد نوشتن نه، مردی که نخواست تابعیت عراقی بگیرد تا بتواند روی اروندرود کار کند.

در کاغذ اخبار دی‌ماه، گزیده‌ی اخبار مهم این ماه را با موضوع ادبیات و هنر -در ایران و جهان- به انتخاب و روایت مجله میدان آزادی خواهید خواند. در این شماره از کاغذ اخبار شما میهمان خبرهایی از نقاشی، موسیقی، ادبیات، انیمیشن و سینما خواهید بود.

نیما را شاعری شگفت‌انگیز و حیرت‌برانگیز و جمع تناقضات بسیار‌ می‌دانند. این شاعر عصیانگر و قانون‌ستیز تمام‌عیار، هم روستایی و شهرستیز است، هم نواندیش و تحول‌خواه. درونمایه‌ی اشعار نیما بیشتر با نگاه به جامعه سروده شده است. شعرهای او که دردمندی، ظلم‌ستیزی و ستایش حما‌سه‌های گوناگون را فریاد می‌زنند، رنگ غالب‌شان اصالت اراده‌ی انسانی است.