علی اسفندیاری، با نام شعری نیما یوشیج، متولد ۱۲۷۷ در دهکدۀ یوش مازندران است و درگذشتۀ ۱۳۳۸ در تهران. او در مدرسۀ سن‌لویی فرانسه فارغ‌التحصیل شد و تحت‌تأثیر آشنایی با جریان شعر نوی فرانسه کم‌کم با سرودن اشعار خارج از ارکان عروض سنتی، شعر نو یا نیمایی را به جامعۀ ادبی معرفی کرد. البته پیش از او و با همزمان با تلاش‌های او شاعرانی مثل تندرکیا و میرزادۀ عشقی سنت‌شکنی در قالب‌های کلاسیک را تجربه کرده بودند. تلاش‌های نیما ابتدا با مخالفت شدید کهن‌سرایان و مدافعان ادبیات سنتی مواجه شد. نیما با شعر افسانه در سال ۱۳۰۱ در حقیقت بیانیۀ شعر نیمایی را ارائه داد. از اشعار شاخص نیمایی او می‌توان به «آی آدم‌ها»، «ققنوس»، «مرغ آمین»، «داروگ» و... اشاره کرد. برخی معتقدند زبان شعر نیما به دلیل آمیختگی نحو آن با لهجۀ مازنی فصاحت و بلاغت کافی ندارد، اما نیما خودش ابهام در نحو جملات و انتخاب ترکیبات شعرش را از ویژگی‌های تعمدی سبک خود می‌داند. نیما در مجموعه نامه‌های خود، که گفته می‌شود مخاطبی خیالی دارند، نظرش را دربارۀ شعر نو به صراحت بیان کرده است. این نامه‌ها تحت عنوان «حرف‌های همسایه» به همراه برخی مقالات دیگر او از جمله «ارزش احساسات» منتشر شده‌اند.