محمدرضا لطفی در سال 1325 از مادری گرگانی و پدری زادۀ خلخال در شهر گرگان به دنیا آمد. این ردیف‌دان، موسیقی‌دان، آهنگساز، نوازنده، پژوهشگر و مدرس موسیقی پس از پایان تحصیلات عمومی به تهران نقل مکان کرد و در کلاس‌های هنرستان موسیقی مشغول به یادگیری شد. او با دفاع از رسالۀ «موسیقیِ آوازیِ ایران، مکتب اصفهان و تبریز» مدرک کارشناسی‌اش را از دانشکدۀ هنرهای زیبای تهران گرفت و این شروعی بود برای این دانشکده که لطفی را در قامت یک مدرس ببیند. لطفی از شاگردان علی‌اکبر شهنازی، نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی بود. ساز اصلی او، تار و سه‌تار بود، اما در نواختن دوتار، کمانچه، دف، نی و ویولن هم مهارت داشت. در چهل سالگی به آمریکا مهاجرت کرد و کنسرت‌های متعددی در سراسر این کشور و اروپا با حضور هنرمندان دیگر به اجرا درآورد. لطفی بنیان‌گذار کانون فرهنگی و هنری چاووش، گروه شیدا و مکتب‌خانه میرزا عبدالله بود و به‌مدت دو سال ریاست پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران را هم برعهده داشت. این نوازندۀ ایرانی، با تاج اصفهانی، غلامحسین بنان، محمدرضا شجریان، فرامرز پایور، حسین علیزاده، شهرام ناظری، هوشنگ ابتهاج و محمود دولت‌آبادی آثار مشترکی داشت. آوازهای آشنایی همچون ایران ای سرای امید، کاروان شهید، برادر بی‌قراره و عشق داند، از ساخته‌های لطفی است.