فهرست: بهترین آهنگ‌های حماسی باکلام درباره ایران

ای وطن، ای مادر تاریخ‌ساز/ ای مرا بر خاک تو روی نیاز/ ای کویر تو بهشت جان من/ عشق جاویدان من، ایران من/ ای ز تو هستی گرفته ریشه‌ام/ نیست جز اندیشه‌ات اندیشه‌ام/ آرشی داری به تیر انداختن/ دست بهرامی به شیر انداختن/ کاوه‌ی آهنگری ضحاک‌کُش/ پتک دشمن‌افکنی ناپاک‌کُش/ رخشی و رستم بر او پا در رکاب/ تا نبیند دشمنت هرگز به خواب/ مرزداران دلیرت جان‌به‌کف/ سرفرازان سپاهت صف‌به‌صف/ خون‌ به دل کردند دشت و نهر را/ بازگرداندند خرمشهر را/ ای وطن، ای مادر ایران من/ مادر اجداد و فرزندان من/ خانه‌ی من، بانه‌ی من، توس من/ هر وجب از خاک تو ناموس من/ ای دریغ از تو که ویران بینمت/ بیشه را خالی ز شیران بینمت/ خاک تو گر نیست، جان من مباد/ زنده در این بوم‌وبر یک تن مباد/ وطن یعنی همه آب و همه خاک/ وطن یعنی همه عشق و همه پاک/ به گاه شیرخواری گاهواره/ به دور درد پیری عین چاره/ وطن یعنی پدر مادر نیاکان/ به خون و خاک بستن عهد و پیمان/ وطن یعنی هویت، اصل، ریشه/ سرآغاز و سرانجام و همیشه/ ستیغ و صخره و دریا و هامون/ ارس، زاینده‌رود، اروند، کارون/ وطن یعنی سرای ترک تا پارس/ وطن یعنی خلیج تا ابد فارس/ وطن یعنی دو دست از جان کشیدن/ به تنگستان و دشتستان رسیدن/ زمین شستن ز استبداد و از کین/ به خون گرم در گرمابه‌ی فین/ وطن یعنی اذان عشق گفتن/ وطن یعنی غبار از عشق رُفتن/ وطن یعنی هدف، یعنی شهامت/ وطن یعنی شرف، یعنی شهادت/ وطن یعنی گذشته، حال، فردا/ تمام سهم یک ملت ز دنیا/ وطن یعنی چه آباد و چه ویران/ وطن یعنی همین جا، یعنی ایران/ وطن یعنی رهایی ز آتش و خون / خروش کاوه و خشم فریدون/ وطن یعنی زبان حال سیمرغ/ حدیث جان زال و بال سیمرغ/ سپاه جان به خوزستان کشیدن/ شهادت را به جان ارزان خریدن/ نماز خون به خونین شهر خواندن / مهاجم را ز خرمشهر راندن/ وطن یعنی اذان عشق گفتن / وطن یعنی غبار از عشق رُفتن / وطن یعنی هدف، یعنی شهامت/ وطن یعنی شرف، یعنی شهادت/ وطن یعنی گذشته، حال، فردا / تمام سهم یک ملت ز دنیا/ وطن یعنی چه آباد و چه ویران/ وطن یعنی همین جا یعنی ایران

از خون جوانان وطن لاله دمیده/ از ماتم سرو قدشان، سرو خمیده/ در سایه‌ی گل، بلبل از این غصه خزیده/ گل نیز چو من در غمشان جامه‌دریده/ چه کج‌رفتاری ای چرخ/ چه بدکرداری ای چرخ/ سر کین داری ای چرخ/ نه دین داری، نه آیین داری، نه آیین داری؛ ای چرخ/ از دست عدو ناله‌ی من از سر درد است/ اندیشه هر آن‌کس کند از مرگ، نه مرد است/ جان‌بازی عشاق، نه چون بازی نرد است/ مردی اگرت هست، کنون وقت نبرد است/ چه کج‌رفتاری ای چرخ/ چه بدکرداری ای چرخ/ سر کین داری ای چرخ/ نه دین داری، نه آیین داری، نه آیین داری ای چرخ

ای ایران، ای مرز پرگهر/ ای خاکت سرچشمه‌ی هنر / دور از تو اندیشه‌ی بَدان / پاینده مانی، تو جاودان / اِی دشمن از تو سنگ خاره‌ای من آهنم / جان من فدای خاک پاک میهنم / مهر تو چون، شد پیشه‌ام / دور از تو نیست اندیشه‌ام / در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما / پاینده باد خاک ایران ما / سنگ کوهت درّ و گوهر است / خاک دشتت بهتر از زر است / مهرت از دل کِی برون کنم؟ / بَرگو بی‌مهرِ تو چون کنم؟ / تا گردش جهان و دور آسمان به‌پاست / نورِ ایزدی همیشه رهنمای ماست / مهر تو چون، شد پیشه‌ام / دور از تو نیست اندیشه‌ام / در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما / پاینده باد خاک ایران ما 

آواز خوانی در شبم/ سر چشمه‌ی خورشیدِ تو/ یارا دیارا عشقِ تو؛ سرچشمه‌ی امیدِ تو/ ای صبحِ فروردینِ من/ ای تکیه‌گاه آخرین/ ای کهنه‌سربازِ زمین / جانِ جهان، ایران‌زمین!/ ای در رگانم خون، وطن!/ ای پرچمت؛ ما را کفن/ دور از تو بادا؛ اهرمن/ ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من!/ ای در رگانم خون، وطن!/ ای پرچمت؛ ما را کفن/ دور از تو بادا؛ اهرمن/ ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من!/ ای داغدیده باز گو؛ بلخ و سمرقندت چه شد؟/ صدها جفا ای مادرم؛ دید و مهرت کم نشد/ از خونِ سربازانِ تو؛ گلگون‌شده رویت، وطن/ ای سروِ سبزِ بی‌خزان… ای مهرِ تو؛ در جان و تن/ ای مادرم! ایران‌زمین… آغاز تو… پایان تویی…/ بر دشتِ من؛ باران تویی… در چشمِ من، تابان تویی/ ایرانِ من! ایرانِ من!/ آن مهرِ جاویدان؛ تویی/ ای در رگانم خون، وطن!/ ای پرچمت؛ ما را کفن…/ دور از تو بادا؛ اهرمن…/ ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من! / ای در رگانم خون، وطن!/ ای پرچمت؛ ما را کفن…/ دور از تو بادا؛ اهرمن/ ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من!/ در ظلمتِ تاریکِ شب؛ مرغِ سحرخوانِ منی/ در حصر هم؛ نازاده‌ای…/ تنها تو… تنها تو… تنها تو ایران منی/ این‌جا صدای روشن است… در آسمان پیچیده است/ گویی لبانت را خدا؛ روزِ ازل بوسیده است…/ ای مرغِ ابر در سینه‌ات؛ با شورِ خواب بیداد کن/ آوازخوانِ شب شکن! بارِ دگر فریاد کن…/ ظلمِ ظالم… جورِ صیاد… آشیانم داده بر باد/ ای خدا… ای فلک… ای طبیعت… شامِ تاریکِ ما را سحر کن/ ای خدا… ای فلک… ای طبیعت… شامِ تاریکِ ما را سحر کن/ ای مادرم! ایران‌زمین… آغاز تو… پایان تویی…/ بر دشتِ من؛ باران تویی… در چشمِ من، تابان تویی/ ایرانِ من! ایرانِ من!/ آن مهرِ جاویدان؛ تویی…/ ای در رگانم خون، وطن!/ ای پرچمت؛ ما را کفن…/ دور از تو بادا؛ اهرمن…/ ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من! ایرانِ من!

راز خوشبختی من، خفته در قلب من است/ تو کجا می‌گردی قلب من این وطن است/ خاک مادرزادی، خانه‌ی اجدادی/ این وطن ارثیه‌ی پشت در پشت من است/ هیچ ابرقدرتکی، مرد تسخیرش نیست/ زن اگر تهمینه، مرد اگر تهمتن است/ گریه‌ها کرده وطن، تاب‌آورده وطن/ مام پر درد وطن، مادری شیرزن است/ قلب من خانه‌ی من، خانه‌ی زخم‌به‌تن/ خسته‌ام از جانی که گرفتار تن است/ من به مرگ آگاهم، مرگ را می‌خواهم/ هم‌وطن‌ها راهم، دشمن آتش زدن است

شکوه از تو غرور از تو، غم دنیا به دور از تو/ تو شوق تماشایی، تو بی‌‌پروا و زیبایی / دلت دریا، شبت روشن، به نام توست نام من/ دیدنی‌ترین آسمان، ای ستاره‌‌باران / زخمی عشقی وطنم، باید صدایت بزنم باید کنارت بمانم / شعری و شوری وطنم، وقتی صدای تو منم، باید که از تو بخوانم / زخمی عشقی وطنم باید صدایت بزنم باید کنارت بمانم/ شعری و شوری وطنم، وقتی صدای تو منم، باید که از تو بخوانم/ مرا با خود ببر آرام، به بغض آخرین‌سنگر/ به خواب کوچه‌ی عاشق، به عطر لاله‌ی پرپر/ تو حس خوب بارانی/ تو فریاد دلیرانی / حریم امن دورانی/ تو ایرانی، تو ایرانی/ زخمی عشقی وطنم، باید صدایت بزنم، باید کنارت بمانم/ شعری و شوری وطنم، وقتی صدای تو منم، باید که از تو بخوانم

وطنم؛ ای شکوهِ پابرجا/ در دلِ التهابِ دوران‌ها/ کشورِ روزهای دشوار/ زخمیِ سربلندِ بحران‌ها / ایستادی به جنگِ رودررو؛ خنجر از پشت می‌زند، دشمن/ گویی از ما و در نهان، بر ما/ وطنم! پشتِ حیله را بشکن/ وطنم؛ ای شکوهِ پابرجا/ در دلِ التهابِ دوران‌ها/ رگت؛ امروز تشنه‌ی عشق است/ دل رنجیده؛ خون نمی‌خواهد/ دلِ تو؛ تا ابد برای تپش، غیرِ عشق و جنون نمی‌خواهد/ شرم بر من! اگر حریمِ تو پیشِ چشمانِ من، شکسته شود/ وای بر من! اگر ببینم چشم، رو به رؤیای عشق، بسته شود/ وطنم؛ ای شکوهِ پابرجا/  در دلِ التهابِ دوران‌ها/ کشورِ روزهای دشوار/ زخمیِ سربلندِ بحران‌ها / از تبِ سردِ موج‌های خزر؛ تا خلیجی که فارس بوده و هست/ می‌شود با تو؛ دل به دریا زد/  می‌شود با تو؛ دل به دنیا بست / می‌شود با تو؛ دل به دریـــا زد/  می‌شود با تو؛ دل به دنیــا بست / وطنم

نام جاوید وطن/ صبح امید وطن/ جلوه کن در آسمان/ همچو مهر جاودان/ وطن ای هستی من/ شور و سرمستی من/ جلوه کن در آسمان/ همچو مهر جاودان/ بشنو سوز سخنم/ که هم‌آواز تو منم/ همه‌ی جان و تنم/ وطنم وطنم وطنم وطنم/ بشنو سوز سخنم/ که نواگر این چمنم/ همه‌ی جان و تنم/ وطنم وطنم وطنم وطنم/ همه با یک نام و نشان/ به تفاوت هر رنگ و زبان/ همه با یک نام و نشان/ به تفاوت هر رنگ و زبان/ همه شاد و خوش و نغمه‌زنان/ ز صلابت ایران جوان/ به اصالت ایران کهن/ ز صلابت ایران جوان / بشنو سوز سخنم/ که نواگر این چمنم/ همه‌ی جان و تنم/ وطنم وطنم وطنم وطنم

در روح و جان من می‌مانی؛ ای وطن/ به زیر پا فتد آن دلی؛ که بهر تو نلرزد / شرح این عاشقی / ننشیند در سخن؛ که بهر عشق والای تو، همه جهان نیارزد/ ای ایران ایران! دور از دامان پاکت دستِ دگران، بد گهران/ ای عشق سوزان! ای شیرین‌ترین رویای من، تو بمان/ در دل و جان/ ای ایران ایران!/ گلزارِ سبزت؛ دور از تاراج خزان/ جور زمان/ ای مهرِ رخشان/ ای روشنگر دنیای من به جهان، تو بمان/ سبزیِ صد چمن، سرخیِ خون من/ سپیدی طلوع سحر، به پرچمت نشسته/ شرح این عاشقی؛ ننشیند در سخن / بمان که تا ابد هستیَم، به هستی تو بسته/ ای ایران ایران! دور از دامان پاکت دستِ دگران، بد گهران/ ای عشق سوزان! ای شیرین‌ترین رویای من، تو بمان/ در دل و جان/ ای ایران ایران!/ گلزارِ سبزت؛ دور از تاراج خزان/ جور زمان/ ای مهرِ رخشان/ ای روشنگر دنیای من به جهان/ تو بمان/ در روح و جان من می‌مانی؛ ای وطن/ به زیر پا فتد آن دلی؛ که بهر تو نلرزد / شرح این عاشقی / ننشیند در سخن؛ که بهر عشق والای تو، همه جهان نیارزد

آرامشم را در تو جویم، ای وسعت سبز / نجوای خود را با تو گویم، ای فرصت سبز / ای دشت‌هایت ارغوانی، ای گلشن راز / با لاله‌هایت می‌توانی باشی سرافراز / ای سرزمین آسمانی، ای کشور عشق / نامت بلند و جاوِدانی، در دفتر عشق / مردان تو در استقامت مثل دماوند / در پاکی روح و کرامت مانند اروند