فهرست: ده ترانه از بهترین آهنگ‌های پاپ، با آهنگسازی بابک بیات

آسیمه‌سر رسیدی/ از غربت بیابان/ دلخسته دیدمت در/ آوار خیس باران/ وا مانده در تبی گنگ/ ناگه به من رسیدی/ من خود شکسته از خود/ در فصل ناامیدی/ در برکه‌ی دو چشمت/ نه گریه و نه خنده/ گم کرده راه شب را/ سرگشته چون پرنده/ من ره به خلوت عشق/ هر گز نبرده بودم/ پیدا نمی‌شدی تو/ شاید که مرده بودم/  من با تو خو گرفتم/ از خنده‌ات شکفتم/ چشم تو شاعرم بود/ تا این ترانه گفتم/ در خلوت سرایم/ یک‌باره پر کشیدی/ آن گاه ای پرنده/ بار دگر پریدی/ من ره به خلوت عشق/ هر گز نبرده بودم/ پیدا نمی‌شدی تو/ شاید که مرده بودم

با كوچه آواز رفتن نيست/ فانوس رفاقت روشن نيست/ نترس از هجوم حضورم / چيزی جز تنهايی با من نيست/ وقتی تو نباشی من به من مشكوكم / به هر گل به هر سايه روشن مشكوكم/ مشكوكم به اشک كبوتر، مشكوكم / مشكوكم به خواب خاكستر، مشكوكم/ بی تو به كابوس و به رويا مشكوكم / به شعله به پروانه حتی مشكوكم/ با كوچه آواز رفتن نيست/ فانوس رفاقت روشن نيست/ نترس از هجوم حضورم / چيزی جز تنهايی با من نيست / ترسم نيست بی‌ترديد از جاده از سايه / تاريک تاريكم من از من می‌ترسم/ من از سايه‌های شب بی‌رفيقی / من از نارفيقانه بودن می‌ترسم / مشكوكم به اشک كبوتر، مشكوكم / مشكوكم به خواب خاكستر، مشكوكم/ با كوچه آواز رفتن نيست/ فانوس رفاقت روشن نيست/ نترس از هجوم حضورم / چيزی جز تنهايی با من نيست

مثل یک پروانه ببین، اسیر مشت بسته‌ام/ از این همه پرسه زدن، کوچه‌به‌کوچه خسته‌ام/ تو لحظه‌های بی‌کسی اسیر ناباوریم/ تو قاب خالی جنون یک عکس خاکستریم/ توی این ثانیه‌های بی‌رمق، لحظه‌های آبی تو حروم نکن/ این روزها ابری و خاکستریه، شب‌های آفتابیت رو حروم نکن/ بگو خورشید از کدوم‌ور دراومد که تو مثل قصه‌ی رویایی شدی/ ماهی زخمی پاشوره‌ی حوض، کی رو خواب دیدی که دریایی شدی/ آلوده‌ام، آلوده‌ام، هم‌رنگ با مرداب/ نفرینیَم در حسرت دیداری از این خواب/ برای من که رفیق سفرم، مرهم زخم‌های خستگی تویی/ برای من که غریب جاده‌هام، آخرین هم‌دم خونگی تویی/ از رو گلبرگ گل‌های کاغذی، اشک‌هام رو با دست آلوده بچین/ من رو تو آینه‌ها شست‌وشو بده / تو چشم‌هام حادثه‌ی عشق رو ببین

ای عاشقان، ای عاشقان، هنگام کوچ است از جهان/ در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان/ این بانگ‌ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس/ هر لحظه‌ای نفس و نفَس سر می‌کشد در لامکان/ زین شمع‌های سرنگون، زین پرده‌های نیلگون/ خلقی عجب آید برون، تا غیب‌ها گردد عیان/ زین چرخ دولابی تو را آمد گران خوابی تو را/ فریاد از این عمر سبک زنهار از این خواب گران/ ای دل سوی دلدار شو، ای یار سوی یار شو/ ای پاسبان بیدار شو، خفته نشاید پاسبان/ هر سوی شمع و مشعله، هر سوی بانگ و مشغله/ کامشب جهان حامله، زاید جهان جاودان/ تو گِل بُدی و دل شدی، جاهل بدی عاقل شدی/ آن کو کشیدت این چنین آن سو کشاند کَش‌کَشان/ در کف ندارم سنگْ من، با کس ندارم جنگ من /با کس نگیرم تنگْ من، زیرا خوشم چون گلستان/ پس خشم من زان سر بود، وز عالم دیگر بود/ این سو جهان آن سو جهان، بنشسته من بر آستان/ ای عاشقان، ای عاشقان، هنگام کوچ است از جهان / در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان

ببین ماتن عروسک‌ها رو لب‌ها خنده ماسیده/ تو این حجم پر از خالی کی خاک مرده پاشیده/ شب غمگینی پائیز/ شب دلگیر بارونی/نمی‌دونی چقدر خستم چقدر تنها/نمی‌دونی نمی‌دونی نمی‌دونی/ تو هم نیستی که من باشم/ نمی‌آی تا که ما باشیم/ مثال ریزش بارون نمی‌خوای صدا باشیم/ از این آوار پائیزی، دلم خونه دلم خونه/کجای این زمین هستم، این رو هیچکی نمی‌دونه‌/ دلم تنگه برای گریه‌ای خاموش/ دلم تنگه برای خالی حجم تو در آغوش/ شب قطبی/ شده دل‌ها/ از این سردرگریبونی/ به تلخی هق‌هقی کن با صدای مرد زندونی/ ببین ماتن عروسک‌ها همه کوکی مقوایی/ فرو رفتن تو لاک خود چه امیدی چه فردایی/ نپرس ابرای بارونی کجا رفتن/ به سوی آبی عشق بی‌صدا رفتن/ نگاه تو که روح شعر سبزم بود/ چه معصوم از کنار آینه‌ها رفتن/ سراب غربت تردید همیشه سرد و مردابی‌ست/ بیا از برج مِه پائین هوای خونه آفتابی‌ست

پرنده هم‌قفس، هم‌خونه من/ زمستون رفت و شد فصل پریدن/ همین دیروز تو از این خونه رفتی/ ولی از اومدن چیزی نگفتی/ تو را در هنجره، یک دشت آواز/ تو را در سر، هوای خوب پرواز/ من اینجا خسته و غمگین و تنها/ نمی‌دونم که می‌مونم تا فردا/ چی می‌شد اون هوای برفی و سرد/ تو رو راهی این خونه نمی‌کرد؟/بهار کاغذین خونه‌ی من/ تو رو راضی نکرد آخر به موندن / من عادت می‌کنم با درد تازه/ جدایی شاید از من، من بسازه/ دلم تنگه، دلم تنگه برایت/ نگاهم با نگاهت داشت عادت/ تو اون‌جا با گل‌های رنگارنگی / من اینجا پشت دیوارهای سنگی/ تو با جنگل، تو با دریا، تو با کوه/ من و اندازه‌ی یک فصل اندوه/ من عادت می‌کنم با درد تازه/ جدایی شاید از من، من بسازه/ دلم تنگه، دلم تنگه برایت/ نگاهم با نگاهت داشت عادت
 

گریه نکن که زندگی/ حس کردن فاصله‌هاست/ پُلی که بین ما شکست/ ساده‌ترین تقاص ماست/ این ماه منعکس شده/ رو شیشه‌ی شب رو ببین/ که مثل ما گمشده/ تو تاریکی‌های نقطه‌چین/ برای من گریه نکن/ که مثل سایه با توئم/ که از همین خاکسترِ/ اشک تو شعله‌ور شدم/ تقصیر تو نبود، اگه/ غم دور ما پیله کشید/ اگه که دست خیس من/ به گونه‌ی تو نرسید/ وقتی چشم‌هات رگبارش رو/ به یال اسبا می‌سپره/ اینجا یکی کنار تو/ دلتنگی‌هاش رو می‌شمره/ من آرزومه که تو این/ دل‌گریه‌های دم‌به‌دم/ تو گاهی لبخند بزنی/ من گاهی ساده جون بدم
 

مثل یک تصویر مبهم روی آینه، مثل کابوس/ رد می‌شه از توی ذهنم، خاطراتی تلخ و مأیوس/ پشت سر، تصویری از روزای رفته، عکسی از من/ روبه‌روی آینه‌های مِه‌گرفته عکسی از من/ بی‌سرانجام، پشت بن‌بست یه دیوار، عکسی از من/ به سقوط خود، تَه ورطه گرفتار، عکسی از من/ زخمی عقرب خویشم به خود آلوده و مسموم/ پشت این درهای بسته، منم و این تن محکوم/ معنی واژه‌ی مرگم، شعر آغاز سکوتم/ اون‌ور مرز شکستن، لب پرتگاه سقوطم/ چند قدم تا تَه ورطه، چند قدم تا لب مرگم/ تو خزون سرد پاییز، قصه‌ی سقوط برگم / یک قدم تا دم آخر، یک قدم مونده به برزخ/ یک قدم تا لبه‌ی تیغ، یک قدم تا دم مسلخ/ پشت سر تصویری از روزای رفته، عکسی از من/ روبه‌روی آینه‌های مِه گرفته عکسی از من/ بی‌سرانجام پشت بن‌بست یه دیوار، عکسی از من/ به سقوط خود، تَه ورطه، گرفتار عکسی از من/ روبه‌رو جاده‌ای رو به تباهی، جاده‌ای تا ته شب تا به سیاهی/ واسه من نمونده حتی جون‌پناهی/ اینجا من آخر خطم، اینجا من آخر خطم، آخر خطم

روح جنگل، سرد و خاموش/ شب گرفته، بیشه‌ها را/ می‌زند دستی تبردار/ ساقه‌ها و ریشه‌ها را/ تا نوازد روزگاران/ نغمه‌های آدمیت/ شسته دیگر موج نفرت/ نقش پای آدمیت/ در چنین قرنی بلاخیز/ در شب تاریک تردید/ یک نفر با قلب من گفت/ مردی می‌آید ز خورشید/ مردی می‌آید ستم‌سوز/ در نگاهش موج دریا/ شیرمرد بیشه‌ی عشق/ مرد مردستان طاها/ می‌رسد آن غایب آخر/ با بهاری نورسیده/ شب‌شکافی همچو حیدر/ دستش از جنس سپیده/ می‌رسد از خطه‌ی نور/ تا فروزد جان شب را/ شعله‌ی تیغش بسوزد/ پرده‌ی ایوان شب را/ مردی از نسل محمد/ بر تنش شولای طوفان/ زین و برگ اسبش از خون/ آخرین منجی انسان/ مردی از دنیای بهتر/ روحش از آیین برتر/ در گلویش نی نوایی/ اوج پرواز کبوتر

بشکن سبوی باده را/ مستی تویی، هستی تویی/ در این سرای نیستی/ مستی تویی، هستی تویی/ تو آفتاب هشتمین/ سرّ چهارده عدد/ بیدار کن خواب مرا/ از وحشت این دیو و دد/ بنگر که از هفت آسمان/ جایی فرا سوی زمان/ نوری هبوط می کند/ در غربت این لا مکان/ بنگر که دریا خون شده/ فواره‌ها گلگون شده/ لیلای بی‌دل را ببین/ از عشق تو مجنون شده/ در این غروب واپسین/ از چتر خورشید یقین/ نور حقیقت می‌چکد/ بر خاک مشکوک زمین/ فریاد و بانگی می‌رسد/ عالم سکوت می‌کند/ از هیبتش سلطان دهر/ آسان، سقوط می‌کند/ آدم هراسان می‌شود/ محشر نمایان می‌شود/ از تاول آئینه‌ها/ خورشید گریان می‌شود/ تقدیر ما در دست توست/ زنجیر بر دستان ما/ ما را رها کن از عدم/ هستی بده بر جان ما