بی‌شک مکتب خراسان یکی از مهم‌ترین شاخه‌های ادبیات اقلیمی ایران و بی‌شک محمود دولت‌آبادی از سرآمدان آن است. دولت‌آبادی راوی خشکی‌ها و پربارانی‌های دشت‌های خراسان و حماسۀ رو به زوال مردم شرق، متولد 1319 سبزوار است. او در زندگی پرجنب و جوش خود در حرفه‌های مختلفی فعالیت کرد؛ از کارگری و چوپانی و سلمانی تا بازیگری (در آثار نامدارانی چون بیضایی) و بالاخره نویسندگی. دولت‌آبادی «کلیدر» حجیم‌ترین رمان ایرانی را در حدود 3000 صفحه و ده جلد نگاشت. نگارش این رمان که حکایت کوچ اجباری عشایر و ایرانِ ملتهبِ بعد از جنگ جهانگیر دوم است، چهارده سال زمان برد. به جز این رمان، دیگر داستان‌های کوتاه و بلند دولت‌آبادی مانند «اوسنۀ بابا سبحان»، «گاوارِبان»، «عقیل، عقیل» و «جای خالی سلوچ» نیز درونمایۀ تراژیک سرنوشت رعیت ایرانی را دارند. تراژیک به معنای کلافگی و رنج اما همچنان با نگاهی امیدوار به آینده. آثار دولت‌آبادی هم به زبان‌های مختلفی ترجمه شده‌ و هم بارها مورد اقتباس قرار گرفته‌اند. این نویسنده جوایزی چون جایزه ادبی گلشیری، بیست سال داستان‌نویسی، من بوکر آسیا و نشان شوالیۀ هنر و ادب فرانسه را دریافت کرده است.