محمدرضا شفیعی کدکنی، شاعر و پژوهشگر، در سال ۱۳۱۸ در روستای کدکن تربت‌حیدریۀ خراسان به‌دنیا آمد. تخلص شاعری او م.سرشک است. او دکترای ادبیات فارسی دارد و استاد دانشگاه تهران است. مجموعه‌های «زمزمه‌ها»، «شبخوانی»، «از زبان برگ»، «در کوچه‌باغ‌های نشابور»، «از بودن و سرودن»، «مثل درخت در شب باران»، «بوی جوی مولیان»، «هزاره دوم آهوی کوهی» و مجموعۀ اخیرش «طفلی به نام شادی» ازجمله آثار شعری اویند. شفیعی کدکنی مصحح آثار عطار نیشابوری است. از دیگر آثار پژوهشی او می‌توان به کتاب‌هایی چون «موسیقی شعر»، «صور خیال در شعر فارسی»، «مفلس کیمیافروش»، «شاعر آینه‌ها»، «ادوار شعر فارسی از مشروطه تا سقوط سلطنت» و «با چراغ و آینه» و... اشاره کرد که اغلب از کتاب‌های مرجع ادبیات در زمینه شناخت شاعران فارسی زبان و جریان شعر معاصربه شمار می‌آیند. شعر شفیعی کدکنی شعری طبیعت‌گراست و انسان را دعوت به صمیمیت می‌کند و در اشعار نوگراترش دغدغه‌های اجتماعی و عاطفه و اندوه و حماسه انعکاس دارد. او در اوایل دوران شاعری‌اش در قالب‌های کلاسیک شعر می‌نوشت و بعدها با جریان شعر نو همراه شد و در قالب نیمایی شعر سرود. شفیعی از زبان تمثیلی در شعرش بهره می‌برد. شفیعی کدکنی سال 96 نشان پایتخت فرهنگی جهان اسلام را از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کرد.