امیر هوشنگ ابتهاج، در سال ۱۳۰۶ در رشت متولد شد. در ابتدا در هر دو شکل نیمایی و سنتی شعرهای موفقی نوشت و تخلص ه.ا سایه را برای خود انتخاب کرد. او امروز از برجسته‌ترین غزل‌سرایان نسلی‌ست که در جریان غزل سبک عراقی شعر می‌سراید. اشعار مجموعۀ اولش به سبک کهن بود و در مجموعۀ دومش «سراب» به شیوۀ نو گرایش پیدا کرد. مجموعۀ «سیاه مشق» او شامل غزل‌های عاشقانۀ ۲۵ سالگی تا ۲۹ سالگی‌اش بود، اما در مجموعه‌های بعدی‌اش به مضامین اجتماعی توجه بیشتری نشان داد. از ویژگی‌های شعر سایه مضامین گیرا، کلام خوش‌آهنگ، تشبیهات و استعارات تازه و زبان روان است. او در غزل زبانی نزدیک به حافظ دارد و مضامین عاشقانه و اجتماعی را با هم آمیخته است. تاکنون مجموعه‌اشعاری چون «نخستین نغمه‌ها»، «سراب»، «سیاه مشق»، «شبگیر» و... از او منتشر شده است. سایه علاوه‌بر سرودن شعر، تصنیف‌سرا نیز هست و آثار ماندگاری چون ترانۀ «تو ای پری کجایی»، «ایران ای سرای امید» و... در زمینۀ موسیقی ایرانی از او باقی مانده است. از دیگر اقدامات اثرگذار سایه در عرصۀ موسیقی حضور وی به عنوان سرپرست برنامۀ «گل‌ها» در رادیو ایران بود که با فراهم کردن عرصه برای جوانان علاقمند به دنیای موسیقی، باعث رونق هرچه‌بیشتر موسیقی سنتی و اصیل ایرانی در آن دوره شد. گروه «شیدا» و شکل‌گیری مثلث ابتهاج، شجریان و لطفی از دیگر نتایج سال‌های فعالیت او در رادیوست.