«بچه‌های آسمان»، آغاز درخشش موفقیت‌های بین‌المللی مجید مجیدی بود، ولی این آغاز هیچ پایانی به همراه نداشت و ندارد. مجیدی به ساخت آثارش ادامه داد و فیلمسازی شد که با زبان سینمایی مختص خود، و با چشم‌اندازی ملی و حتی بومی، خود را به فیلم‌سازی جهانی تبدیل کرد. فیلم‌هایی که به جشنواره‌های تراز اول دنیا نیز راه یافتند.

تقریباً کسی نیست که نداند کارگران افغانستانی در چند دهه‌ی اخیر ایران، تا چه حد زیر گرده‌ی کار و کارگری رفته‌اند و انجام کارهای سخت را شرافتمندانه به جان خریده‌اند. «باران» دقیقاً برای پیوند این کارگران به کارگران ایرانی ساخته‌ شده. فیلمی که توانسته تا حدی معادله‌ی هم‌وزن ‌بودن دنیای کارگری با محکوم ‌بودن به گذران روزگار سراسر تیرگی را به ‌هم ‌بریزد.

دهه‌ی چهارمِ برگزاری برجسته‌ترین جشنواره‌ی فیلم در ایران نیز فرا می‌رسد. این دهه نیز خالی از جنجال واتفاقات مهم نبود، از حضور «رستاخیزِ» پر سروصدای احمدرضا درویش در جشنواره تا اعطای سیمرغِ نوید محمدزاده به رضا عطاران و هم‌چنین خداحافظی تلویحی «فرامرز قریبیان» با دنیای بازیگری. جشنواره که در سال 1398 به دوره‌ی سی و هشت می‌رسد، باز هم تحریم از سوی برخی سینماگران کلید می‌خورد؛ تحریمی که علتش همدردی با خانواده‌های جان‌باختگان سانحه‌ی سقوط هواپیمای اوکراینی اعلام می‌شود و برخی هنرمندان به‌رغم اینکه خود جزو اعلام‌کنندگان تحریم بودند، باز هم در جشنواره حضور می‌یابند.

کریمِ «بچه‌های آسمان» هم همین است. او مدام در کار است و بار. بار می‌بارد بر دوشِ او و از صبح در کار است تا شب. یادم می‌آید در «نونِ نوشتنِ» دولت‌آبادی می‌خواندم که پدرش بهش می‌گفت کار و کار و کار را فراموش نکن. این کار، شاید یک وجه باشد از انسانیت یا مرد بودن. اما روی دیگر ماجرا این است که این مرد-پدر له می‌شود و خرد می‌شود زیرِ هرروزه‌ی کار.

با اعلام اسامی فهرست ۸۸ فیلم اولیه‌ در شاخه‌ی بهترین فیلم بین‌المللی اسکار ۲۰۲۴ از سوی آکادمی علوم و هنرهای سینمایی، فیلم سینمایی «نگهبان شب» به کارگردانی سیدرضا میرکریمی واجد شرایط رقابت در این جایزه شد.