فهرست: 10 آهنگ برتر از بهترین تصنیف‌ها و ترانه‌های محمد اصفهانی

«فرصت شمار صحبت، کز این دو راه منزل/ چون بگذریم دیگر، نتوان به هم رسیدن / دل آسمان خون‌چكان شد از این غم / زمین یک‌سر آتشفشان شد از این غم/ نه فرصت كه پیراهن تو ببویم / نه مرهم كه بر دل گذارم / نه مهلت كه در ماتم تو بمویم / نه رخصت كه شیون برآرم/ ببین پشت سر مانده بر جا / خیمه‌ها همه خاكستر و خون / ببین پیش رو مانده تنها / كاروان اسیران محزون/ مران كاروان یک دم بمان، دیگر مزن زنگ عزا را / كه گم كرده‌ام در دشت غم، آیینه‌ی خون خدا را/ كجا رفتی ای آبروی دو عالم؟ / نگین سلیمان به حلقه‌ی خاتم / پس از تو خدا را چه‌چاره كنم؟ / ز زخم تن تو به ریگ بیابان / ز داغ دل خود به آتش سوزان / ز غم شكوه با سنگ خاره كنم/ تو با رفتنت با رخی گلگون / من و تا قیامت دلی پرخون / مران كاروان یک دم بمان، دیگر مزن زنگ عزا را/ كه گم كرده‌ام در دشت غم، آیینه‌ی خون خدا را»
 

«از غم دوست در این میکده فریاد کشم / دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
دادو‌بی‌داد که در محفل ما رندی نیست / که برش شکوه برم داد ز بی‌داد کشم
عاشقم، عاشق روی تو نه چیز دگری / بار هجران و وصالت به دل شام کشم
در غمت ای گل شاداب من، ای خسرو من / جور مجنون ببرم، تیشه‌ی فرهاد کشم
سال‌ها می‌گذرند، حادثه‌ها می‌آیند / انتظار فرج از نیمه‌ی خرداد کشم»
 

«امشب در سر شوری دارم /  امشب در دل نوری دارم / باز امشب در اوج آسمانم / باشد رازی با ستارگانم / امشب یک سر شوق و شورم / از این عالم گویی دورم / از شادی پر گیرم که رسم به فلک / سرود هستی خوانم در بر حور و ملک / در آسمان‌ها غوغا فکنم/ سبو بریزم ساغر شکنم / امشب یک سر شوق و شورم/ از این عالم گویی دورم /  با ماه و پروین سخنی گویم / وز روی مه خود اثری جویم / جان یابم زین شب‌ها / می‌کاهم از غم‌ها / ماه و زهره را به طرب آرم / از خود بی‌خبرم ز شعف دارم / نغمه‌ای بر لب‌ها / امشب یک سر شوق و شورم / از این عالم گویی دورم»
 

«نامدگان و رفتگان، از دو کرانه‌ی زمان / سوی تو می‌دوند هان، ای تو همیشه در میان / سوی تو می‌دوند هان، ای تو همیشه در میان / آه که می‌زند برون، از سر و سینه موج خون / من چه کنم که از درون، دست تو می‌کشد کمان / پیش وجودت از عدم، زنده و مرده را چه غم؟ / کز نفس تو دم‌به‌دم، می‌شنویم بوی جان / پیش تو جامه در برم، نعره زند که بردرم / آمدمت که بنگرم، آمدمت که بنگرم / گریه نمی‌دهد امان، گریه نمی‌دهد امان / ای گل بوستان سرا، از پس پرده‌ها در آ / بوی تو می‌کشد مرا، بوی تو می‌کشد مرا، وقت سحر به بوستان / هرچه به گرد خویشتن، می‌نگرم در این چمن / آینه‌ی ضمیر من، جز تو نمی‌دهد نشان»
 

«علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را؟ / که به ماسوا فکندی، همه سایه‌ی هما را / نــاشناسی کـه به تاریکـی شب / می‌برد شــام یتیمان عــرب / پادشاهی که به شب برقَع‌پوش / می‌کشد بار گدایان بر دوش / علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را؟ / که به ماسوا فکندی، همه سایه‌ی هما را / دل اگر خداشناسی، همه در رخ علی بین / به علی شناختم من، به‌خدا قسم خدا را/ علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را؟ / که به ماسوا فکندی، همه سایه‌ی هما را / به‌خــدا کـه در دو عـالم، اثــر از فنــا نمانـد / چو علی گرفته باشد، سر چشمه‌ی بقا را / برو ای گدای مسکین، در خانه‌ی علی زن / که نگین پادشاهی، دهد از کرم گدا را / علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را؟ /که به ماسوا فکندی، همه سایه‌ی هما را / در جهانی همه شور و همه شر / ها علیُّ بشرّ کیف بشر / شبروان مست وِلای تو علی / جان عالم به فدای تو علی »

«در پیش بی‌دردان چرا، فریاد بی‌حاصل کنم / گر شکوه‌ای دارم ز دل، با یار صاحب‌دل کنم / اول کنم اندیشه‌ای، تا برگزینم پیشه‌ای / آخر به یک پیمانه مِی، اندیشه را باطل کنم / از گُل شنیدم بوی او، مستانه رفتم سوی او/ تا چون غبارکوی او، درکوی جان منزل کنم / دانم که آن سرو سهی، از دل ندارد آگهی / چند از غمِ دل چون رهی، فریادِ بی‌حاصل کنم / غرق تمنای توام، موجی ز دریای توام / من نخل سرکش نیستم، تا خانه در ساحل کنم»

«آفتاب مهربانی، سایه‌ی تو بر سر من / ای که در پای تو پیچید، ساقه‌ی نیلوفر من / با تو تنها، با تو هستم، ای پناه خستگی‌ها / در هوایت دل گسستم، از همه دل‌بستگی‌ها / در هوایت پر گشودن، باور بال و پر من باد / شعله‌ور از آتش غم، خرمن خاکستر من باد / ای بهار باور من، ای بهشت دیگر من / چون بنفشه بی تو بی‌تابم، بر سر زانو، سر من / بی تو چون برگ از شاخه افتادم / زرد و سرگردان، در کف بادم / گرچه بی‌برگم، گرچه بی‌بارم، در هوای تو بی‌قرارم / برگ پاییزم، بی تو می‌ریزم، نوبهارم کن، نوبهارم / ای بهار باور من، ای بهشت دیگر من / چون بنفشه بی تو بی‌تابم، بر سر زانو، سر من»

«ماجرا این است کم‌کم، کمیت بالا گرفت / جای ارزش‌های ما را عرضه‌ی کالا گرفت / احترام «یا علی» در ذهن بازوها شکست / دست مردی خسته شد؛ پای ترازوها شکست / فرق مولای عدالت، بار دیگر چاک خورد / خطبه‌های آتشین، متروک ماند و خاک خورد / با کدامین سِحر از دل‌ها، محبت غیب شد؟ ناجوانمردی، هنر، مردانگی‌ها عیب شد / سرسرای سینه‌ها را، رنگ خاموشی گرفت / صورت آیینه زنگار فراموشی گرفت / سالکان را پای پرتاول ز رفتن خسته شد / دست پر اعجاز مردان طریقت، بسته شد / تا هوای صاف را بال و پر کرکس گرفت / آسمان از سینه‌ها، خورشید خود را پس گرفت / رنگ ولگرد سیاهی‌ها، به جان‌‌ها خیمه زد / روح شب در جای‌جای آسمان‌ها خیمه زد / این زمان، شلاق بر باور حکومت می‌‌کند / در بلاد شعله، خاکستر حکومت می‌‌کند / اعتبار دست‌‌ها و پینه‌ها در مرخصی / چهره‌ها لوح ریا، آیینه‌ها در مرخصی / ماجرا این است، آری ماجرا تکراری است / زخم ما کهنه است، اما بی‌نهایت کاری است / از شما می‌پرسم آن شور اهورایی چه شد؟ / بال معراج و خیال عرش‌پیمایی چه شد؟ / جان تاریک من اینک، مثل دریا روشن است / صبح‌گون از تابش خورشید مولا روشن است / تیغ یادش ریشه‌ی اندوه و غم را می‎‌زند / آفتاب هستی‌اش، چشم عدم را می‌زند / چشم هستی آب‌ها را، جز علی‌مولا ندید / جز علی‌مولا برای نسل دریاها ندید / کلبه‌‌ی شاد دلم، ناگاه می‌گردد خراب / باز ضربت می‌خورد، مولای دریا از سراب»