فهرست: ده تصنیف از بهترین آهنگ‌ها با شعرهای ملک‌الشعرای بهار

مرغ سحر ناله سر کن / داغ مرا تازه‌تر کن / زآه شرربار این قفس را / برشکن و زیر و زبر کن

بلبل پربسته ز کنج قفس درآ / نغمۀ آزادی نوع بشر سرا / وز نفسی عرصه این خاک توده را / پرشرر کن

ظلم ظالم‌، جور صیاد / آشیانم داده بر باد / ای خدا! ای فلک! ای طبیعت! / شام تاریک ما را سحر کن

نوبهار است‌، گل به بار است / ابر چشمم ژاله‌بار است / این قفس چون دلم تنگ و تار است

شعله فکن در قفس ای آه آتشین / دست طبیعت گل عمر مرا مچین / جانب‌ عاشق نگه‌ ای‌ تازه گل‌ از این

بیشتر کن / مرغ بیدل‌، شرح هجران مختصر مختصر مختصر کن!

مرغ سحر ناله سر کن / داغ مرا تازه‌تر کن / زآه شرربار این قفس را / برشکن و زیر و زبر کن

بلبل پربسته ز کنج قفس درآ / نغمۀ آزادی نوع بشر سرا / وز نفسی عرصه این خاک توده را / پرشرر کن

ظلم ظالم‌، جور صیاد / آشیانم داده بر باد / ای خدا! ای فلک! ای طبیعت! / شام تاریک ما را سحر کن

نوبهار است‌، گل به بار است / ابر چشمم ژاله‌بار است / این قفس چون دلم تنگ و تار است

شعله فکن در قفس ای آه آتشین / دست طبیعت گل عمر مرا مچین / جانب‌ عاشق نگه‌ ای‌ تازه گل‌ از این

بیشتر کن / مرغ بیدل‌، شرح هجران مختصر مختصر مختصر کن!

به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی / به زنده‌رودش سلامی ز چشم ما رسانی

ببر از وفا کنار جلفا به گل چهرگان سلام ما را / شهر پرشکوه / قصر چلستون /کن گذر به چار باغش

گر شد از کفت‌ / یار بی‌وفا / کن کنار پل سراغش

بنشین درکریاس، یاد شاه عباس، بستان از دلبر می / بستان از دست وی می پی در پی، تا کی؟ تا بتوانی

ساعتی در جهان خرم بودن، بی‌غم بودن، بی‌غم بودن / با بتی دلستان، همدم بودن، محرم بودن، با هم بودن

ای بت اصفهان زآن شراب جلفا ساغری در ده ما را / ما غریبیم ای مه، ‌بر غریبان رحمی کن خدا را

ز من نگارم خبر ندارد / به حال زارم نظر ندارد 

 خبر ندارم من از دل خود / دل من از من خبر ندارد

کجا رود دل که دلبرش نیست / کجا پرد مرغ که پر ندارد 

امان از این عشق، فغان از این عشق /که غیر خون جگر ندارد

همه سیاهی حبیبم همه تباهی / مگر شب من حبیبم سحر ندارد
 

نسیم سحر بر چمن گذر کن / ز ما بلبل خسته را خبر کن

بگو آشیان را زدیده تر کن / ز بیداد گل آه و ناله سر کن

شبی سحر کن، شبی سحر کن / سکوت شب و نوای بلبل

شکرخنده زد به چهره‎ی گل /کنار بستان، به یاد مستان /بنوشان می، بنوشان می

ماه من، دلدار من، تویی غمخوار من، تویی تو / هر کجا همراه من، تویی دلخواه من،تویی تو

روزی آهم گیرد دامنت، سوزد با منت / گر شود دلم، کوه درد و غم، همچو فرهادش از ریشه برکنم 

من همان مرغ بی‌بال و پر / شاخ بی برگ و بر، دل‌آزرده‌ام
 

ایران، ایران، ایران، ایران / ای خجسته سامان، نامت بادا جاودان به دوران

تو چون کوهی سرفراز و با شکوه، کی اندیشی از نهیب به طوفان

ای مرز دین، ای سرای ایمان /  هر آزاده با تو بسته پیمان، تا دهد به پاست سر، تا کند نثارت جان

از کرانۀ خزر تا به ساحل اروند /  موج خون اگر رسد، تا به دامن الوند / مردم دلیر تو ای حریم آزادی 

 تن به ننگ بردگی کی دهد، به خون سوگند

در بر ستمگران، ما کشیده قامتیم / در هجوم فتنه‌ها، مرد استقامتیم

در زمانه می‌شود، جاودان حدیث ما / ما فدا نمی‌شویم، زنده تا قیامتیم 
 

لاله خونین‌کفن از خاک سر آورده برون / خاک مستوره قلب بشر آورده برون

دل ماتم‌زدۀ مادر زاریست که مرگ / از زمین همره داغ پسر آورده برون

آتشین آه فرو مردۀ مدفون شده‌است / که زمین از دل خود شعله‌ور آورده برون

راست گویی که زبان‌های وطن خواهان است / که جفای فلک از پشت سرآورده برون

یا به تقلید شهیدان ره آزادی / طوطی سبز قبا سرخ‌پر آورده برون

یا که بر لوح وطن خامۀ خونبار بهار / نقشی از خون دل رنجبر آورده برون
 

ای خطّهٔ ایران مهین‌، ای وطن من / ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

دور از تو گل و لاله و سرو و سمنم نیست / ای باغ گل و لاله و سرو و سمن من

تا هست کنار تو پر از لشکر دشمن / هرگز نشود خالی از دل محن من

دردا و دریغا که چنان گشتی بی‌برگ / کز بافتهٔ خویش نداری کفن من

و امروز همی‌گویم با محنت بسیار / دردا و دریغا وطن من‌، وطن من
 

ای کبوتر از آشیان کرانه کردی / بی‌سبب چرا ترک آشیانه کردی / یادی از رفیقان آشنا نکردی 

زین مکان که با عاشــقان درآن چمیدی / از آن چه دیدی

ناگهان چرا سـوی دیگران پریدی / ترک یار نالان و تـرک خانه کردی

بدگمان گشتم بر تو باری، بـی وفا نبودی به یاری / در کف‌ بازان شکاری، به صد زخم کاری، همانا دچاری

از فراقت من می‌کنم شیون، دلبر من، نگارین پر من /کـی بود جانا، کز وفا گردی، از سر من، نشینی بر من

ای شکسته‌دل، عاشقی ز سر به در کن / خون شدی از این رهگذر بیا حذر کن/ لب ببند و این فسانه مختصر کن
 

بهار دلکش رسید و دل به جا نباشد / از آنکه دلبر دمی به فکر ما نباشد

در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن / که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

صبحدم بلبل، بر درخت گل، به خنده می‌گفت: / نازنینان را، مه‌جبینان را، وفا نباشد

اگر تو با این دل حزین عهد بستی / حبیب من با رقیب من، چرا نشستی؟ / دلم را عزیز من از کینه خستی؟

بیا در برم از وفا یک شب ای مه نخشب / تازه کن عهدی که برشکستی