فهرست: ده موسیقی از بهترین آهنگ‌های پاپ با شعر حافظ

زان یار دل‌نوازم، شُکری است با شکایت / گر نکته‌دانِ عشقی، بشنو تو این حکایت

بی‌مزد بود و مِنَّت، هر خدمتی که کردم / یا رب مباد کس را، مخدومِ بی‌عنایت

در زلفِ چون کمندش، ای دل مپیچ کآن جا / سرها بریده بینی، بی‌جرم و بی‌جنایت

چشمت به غمزه ما را، خون خورد و می‌پسندی / جانا روا نباشد، خون‌ریز را حمایت

در این شبِ سیاهم، گم گشت راهِ مقصود / از گوشه‌ای برون آی، ای کوکبِ هدایت

از هر طرف که رفتم، جز وحشتم نَیَفزود / زِنهار از این بیابان، وین راهِ بی‌نهایت

عشقت رِسَد به فریاد، ار خود به سانِ حافظ / قرآن ز بَر بخوانی، در چاردَه روایت

ای ساحل آرامشم سوی تو پر میکشم از دوریت در آتشم یارا

دست از طلب ندارم تا کام من برآید / یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر / کز آتش درونم دود از کفن برآید

بنمای رخ که خَلقی والِه شوند و حیران / بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

لفظی فصیح، شیرین، قدی بلند، چابک / رویی لطیف، زیبا، چشمی خوش، کشیده

یاقوت جان‌فزایش از آب لطف زاده / شمشاد خوش‌خرامش در ناز پروریده

آن لعل دلکشش بین، وآن خندهٔ دل‌آشوب / وآن رفتن خوشش بین، وآن گام آرمیده

آن آهوی سیه‌چشم از دام ما برون شد / یاران چه چاره سازم با این دل رمیده؟

زنهار تا توانی اهل نظر میآزار / دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده

تا کی کِشم عتیبت؟ از چشم دل‌فریبت / روزی کرشمه‌ای کن، ای یار برگزیده!

ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده / خوش‌تر ز چشم مستت چشم جهان ندیده

همچون تو نازنینی سر تا قدم لطافت / گیتی نشان نداده ایزد نیافریده

هر زاهدی که دیده یاقوت جان فزایش / سجاده ترک کرده پیمانه در کشیده

تا کی کبوتر دل باشد چو مرغ بسمل / از زخم ناوک تو در خاک و خون تپیده

مژدهٔ وصلِ تو کو کز سرِ جان برخیزم / طایرِ قُدسم و از دامِ جهان برخیزم

به ولای تو که گر بندهٔ خویشم خوانی / از سرِ خواجگیِ کون و مکان برخیزم

یا رب از ابرِ هدایت بِرَسان بارانی / پیشتر زان که چو گَردی ز میان برخیزم

بر سر تربتِ من با مِی و مُطرب بنشین / تا به بویت ز لحد رقص کُنان برخیزم

خیز و بالا بنما ای بتِ شیرین حرکات / کز سرِ جان و جهان دست فشان برخیزم

گرچه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کَش / تا سحرگه ز کنارِ تو جوان برخیزم

روز مرگم نفسی مهلتِ دیدار بده / تا چو حافظ ز سرِ جان و جهان برخیزم

آن کیست کز رویِ کرم، با ما وفاداری کند / بر جایِ بدکاری چو من، یک دَم نکوکاری کند

اول به بانگ نای و نی، آرد به دل پیغام وی / وانگه به یک پیمانه مِی، با من وفاداری کند

دلبر که جان فرسود از او، کامِ دلم نَگْشود از او / نومید نتْوان بود از او، باشد که دلداری کند

گفتم گره نَگْشوده‌ام، زان طُرِّه تا من بوده‌ام / گفتا مَنَش فرموده‌ام، تا با تو طَرّاری کند

زان طُرِّهٔ پُرپیچ و خَم، سهل است اگر بینم ستم / از بند و زنجیرش چه غم، هر کس که عیّاری کند؟

فاش می‌گویم و از گفتهٔ خود دلشادم / بندهٔ عشقم و از هر دو جهان آزادم

طایرِ گلشنِ قُدسم چه دهم شرحِ فِراق؟ / که در این دامگَهِ حادثه چون افتادم

من مَلَک بودم و فردوسِ بَرین جایَم بود / آدم آورد در این دیرِ خراب‌آبادم

دل از من بُرد و روی از من نهان کرد / خدا را با که این بازی توان کرد

شب تنهاییَم در قصدِ جان بود / خیالش لطف‌هایِ بی‌کران کرد

چرا چون لاله خونین دل نباشم؟ / که با ما نرگسِ او سر گران کرد

که را گویم که با این دردِ جان‌سوز؟ / طبیبم قصدِ جانِ ناتوان کرد

صبا گر چاره داری وقت، وقت است / که درد اشتیاقم قصدِ جان کرد

میان مهربانان کی توان گفت؟ / که یار ما چُنین گفت و چُنان کرد

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد؟ / چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

آه از آن نرگسِ جادو که چه بازی انگیخت / آه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد

اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مِهری یار / طالعِ بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد

برقی از منزلِ لیلی بدرخشید سحر / وَه که با خرمنِ مجنونِ دل‌افگار چه کرد

ساقیا جامِ مِی‌ام دِه که نگارندهٔ غیب / نیست معلوم که در پردهٔ اسرار چه کرد

آن که پُرنقش زد این دایرهٔ مینایی / کس ندانست که در گردشِ پرگار چه کرد

فکرِ عشق آتشِ غم در دلِ حافظ زد و سوخت / یارِ دیرینه ببینید که با یار چه کرد

اَلمِنَّةُ لِلَّه که درِ میکده باز است / زان رو که مرا بر در او رویِ نیاز است

خُم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی / وان می که در آن جاست حقیقت نه مَجاز است

از وی همه مستی و غرور است و تَکَبُر / وز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است

رازی که بَرِ غیر نگفتیم و نگوییم / با دوست بگوییم که او محرم راز است

شرحِ شِکَنِ زلفِ خَم اندر خَمِ جانان / کوته نتوان کرد که این قِصه دراز است

اَلا یا اَیُّهَا السّاقی اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها / که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها

به بویِ نافه‌ای کآخِر صبا زان طُرّه بُگشاید / ز تابِ جَعدِ مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها

مرا در منزلِ جانان چه امنِ عیش، چون هر دَم / جَرَس فریاد می‌دارد که بَربندید مَحمِل‌ها

به مِی سجّاده رنگین کُن گَرَت پیرِ مُغان گوید / که سالِک بی‌خبر نَبْوَد ز راه و رسمِ منزل‌ها

شبِ تاریک و بیمِ موج و گِردابی چنین هایل / کجا دانند حالِ ما سبک‌بارانِ ساحل‌ها؟

حضوری گر همی خواهی از او غایب مشو جانا / که هم جان جانان است و هم دلدار بی‌دل‌ها

دانی که چنگ و عود چه تَقریر می‌کنند؟ / پنهان خورید باده که تَعزیر می‌کنند

ناموسِ عشق و رونقِ عُشّاق می‌بَرند / عیبِ جوان و سرزنشِ پیر می‌کنند

جز قلبِ تیره هیچ نشد حاصل و هنوز / باطل در این خیال که اِکسیر می‌کنند

ما از برونِ در شده مغرورِ صد فریب / تا خود درونِ پرده چه تدبیر می‌کنند

تشویشِ وقتِ پیرِ مغان می‌دهند باز / این سالِکان نگر که چه با پیر می‌کنند

فِی‌الجُمله اعتماد مکُن بر ثباتِ دهر / کـ‌این کارخانه‌ایست که تغییر می‌کنند

مِی خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب / چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند