فهرست: ده آهنگ برتر با موضوع بهار و نوروز از موسیقی ایرانی

آمد نوبهار ، طی شد هجر یار/ مطرب نی بزن، ساقی می بیار/ بازآ ای رمیده بختِ من/ بوسی ده دلِ مرا مشکن/ تا از آن لبانِ میگونت/ مِی نوشم به جایِ خون خوردن/ خوش بود در پای لاله/ پر کنی هر دم پیاله/ ناله تا به کی؟/ خندان لب شو، همچو جامِ می/ چون بهار عشرت و طرب/ باشدش خزانِ غم ز پی/ بر سرِ چمن قدم بزن/ می بزن به بانگ چنگ و نی

گل من بستان، گشته رویت/ چمن از گل شد، چون سر کویت/ بلبل از مستی/ هر نفس نغمه‌ای سر کند/ سبزه درگیرد، روی صحرا را/ لاله آراید چهر زیبا را/ قطره‌ی باران چهره‌ی لاله را تَر کند/ با مینای می آماده کن نی را/ هان مطرب بزن، ساقی بده می را/ کز بلبل آید نغمه نوروزی/ پر کن قدح با شادی پیروزی/ دلدادگان را ای گل صَلا ده/ جامی ز ما گیر، جامی به ما ده/ نوگلی پیدا، در بهاران کن/ روی و مویش را بوسه‌باران کن/ هر دم از شادی خنده زن، باده خور پای گل/ لاله گر خواهی، آتشین‌رویش/ سنبل ار جویی، تار گیسویش/ گل اگر باید چهره‌ی او نگر جای گل/ شد فصل گل و من دور از آن ماهم/ ای سرو روان، وصلت به جان خواهم/ بازآ که چون گل، در کنارم باشی/ در نوبهاران، نوبهارم باشی

گل پامچال! گل پامچال! بیرون بیا، بیرون بیا فصل بهاره، عزیز موقع کاره/ شکوفانه شکوفانه غنچه وا شده غنچه وا شده/ بلبل سر داره، عزیز موقع کاره/ بیا بریم نغمه بخوانیم دانه بنشانیم موقع کاره/ بیا بریم نغمه بخوانیم دانه بنشانیم فصل بهاره/ شب مهتاب شب مهتاب آیم و آیم، آیم و آیم/ ای جان دلبر عزیزم ای جان دلبر/ به قربونت چشم ایوونت نازنین دلبر عزیزم ای جان دلبر/ بیا بریم نغمه بخوانیم دانه بنشانیم موقع کاره/ بیا بریم نغمه بخوانیم دانه بنشانیم فصل بهاره

برآمد باد صبح و بوی نوروز/ به کام دوستان و بخت پیروز/ مبارک بادت این سال و همه سال/ همایون بادت این روز و همه روز/ نکویی کن که دولت بینی از بخت/ مبر فرمان بدگوی و بدآموز/ چو آتش در رخت افکند گلنار/ دگر مجمر منه آتش میفروز/ بهاری خرم است ای گل کجایی/ که بینی بلبلان را ناله و سوز/  چو آتش در رخت افکند گلنار/ دگر مِجمر منه آتش میفروز/ چو نرگس چشم بخت از خواب برخاست/ حسد گو دشمنان را دیده بردوز

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی/ از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی/ چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن/ که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی/ به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی/ به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی/ جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع/ که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزی/ مِیی دارم چو جان صافی، صوفی می‌کند عیبش/ خدایا هیچ عاقل را مبادا بختِ بد روزی

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،/ شاخه‌های شسته، باران‌خورده، پاک/ آسمان آبی و ابر سپید/ برگ‌های سبز بید/ عطر نرگس، رقص باد/ نغمه‌ی شوق پرستوهای شاد/ خلوت گرم کبوترهای مست/ نرم‌نرمک می‌رسد اینک بهار/ با همین دیدگان اشک‌آلود/ از همین روزن گشوده به دود/ به پرستو، به گل، به سبزه درود/ به شكوفه، به صبحدم، به نسیم/ به بهاری كه می‌رسد از راه/ چند روز دگر به ساز و سرود/ ما كه دل‌هایمان زمستان است/ ما كه خورشیدمان نمی‌خندد/ ما كه باغ و بهارمان پژمرد/ ما كه پای امیدمان فرسود/ ما كه در پیش چشممان رقصید/این همه دود زیر چرخ كبود/ سر راه شكوفه‌های بهار/ گریه سر می‌دهیم با دل شاد/ گریه‌ی شوق، با تمام وجود

بهار دلکش رسید و دل به جا نباشد/ از آن دلبر دمی به فکر ما نباشد / در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن / که جنگ و کین با من حزین روا نباشد / صبحدم بلبل بر درخت گل خدا به خنده می گفت/ نازنینان را، مه‌جبینان را، خدا وفا نباشد/ اگر که با این دل حزین تو عهد بستی / حبیب من، با رقیب من چرا نشستی / چرا دلم را عزیز من از کینه خَستی / بیا در برم از وفا یک شب، ای مه نَخشب/ تازه کن عهدی خدا که برشکستی

بهارا تلخ منشین! خیز و پیش آی/ گره وا کن ز ابرو، چهره بگشای/ بهارا خیز و زان ابر سبک‌رو/ بزن آبی به‌روی سبزه‌ی نو/ سر و رویی به سرو و یاسمن بخش/ نوایی نو به مرغان چمن بخش / بر آر از آستین دست گل‌افشان/ گلی بر دامن این سبزه بنشان/ گریبان چاک شد از ناشکیبان/ برون آور گل از چاک گریبان/ نسیم صبحدم گو نرم برخیز/ گل از خواب زمستانی برانگیز/ بهارا دامن‌افشان کن ز گلبن/ مزار کشتگان را غرق گل کن/ بهارا از گل و می آتشی ساز/ پلاس درد و غم در آتش انداز/ بهارا شور شیرینم برانگیز/ شرار عشق دیرینم برانگیز/ بهارا زنده مانی، زندگی‌بخش/ به فروردین ما فرخندگی بخش / بهارا، شاد بنشین، شاد بخرام/ بده کام گل و بستان ز گل کام/ دگربارت چو بینم، شاد بینم/ سرت سبز و دلت آباد بینم/ هنوز این‌جا جوانی دلنشین است/ هنوز این‌جا نفس‌ها آتشین است/ مبین کاین شاخه‌ی بشکسته خشک است/ چو فردا بنگری، پر بید مشک است/ مگو کاین سرزمینی شوره‌زار است/ چو فردا در رسد، رشک بهار است/ بر آید سرخ گل، خواهی نخواهی/ وگر خود صد خزان آرد تباهی/ بهارا، شاد بنشین، شاد بخرام/ بده کام گل و بستان ز گل کام/ میان خون و آتش رهگشاییم/ ازین موج و ازین توفان برآییم/ دگربارت چو بینم، شاد بینم/ سرت سبز و دلت آباد بینم/ به نوروز دگر، هنگام دیدار/ به آیین دگر آیی پدیدار/ بهارا شور شیرینم برانگیز/ شرار عشق دیرینم برانگیز

مست و غزل‌خوان زد، حلقه به در نوروز/ چهره گشاید بهار روز من است امروز/ چشمه به جو آمد، می به سبو آمد/ از نفس حافظ فال نکو آمد/ مژده‌ی عید آمد بخت سعید آمد/ مشت زمین وا شد سبزه پدید آمد/ سبزه‌ی یار آمد عطر مسیحایی گیسوی نگار آمد/ قفل غزل وا شد هلهله در هلهله آواز پرستوی بهار آمد/ خلد برین آمد فصل شکوفایی رویای زمین آمد/ کار دل عشاق سکه شد و سین مَحبت به سر سفره‌ی سین آمد/ شور بهاران شکافت از دله ویرانه‌ها/ خال تب گل ببین بر تن پروانه‌ها/ نو شدن از کهنگی، موسم شیدایی است/ در تن و جان بهار روح اهورایی است/ تخت چمن سبزه‌ی دولت جمشید شد/ همت کوروش بلند بار دگر عید شد/ موسم شیدایی است/ فرصت مجنون شدن از جلوه‌ی لیلایی است/ پیک بهاران رسید/ فصل فراوان شدن میوه‌ی گمگشته‌ی زیبایی است/ بانگ طرب، ساز کن حنجره در حنجره آواز کن/ شور به الحان فکن از ره سلمک گذری هم به سراپرده‌ی شهناز کن/ مست و غزل‌خوان زد، حلقه به در نوروز/ چهره گشاید بهار روز من است امروز/ چشمه به جو آمد، می به سبو آمد/ از نفس حافظ فال نکو آمد/ تخت چمن سبزه‌ی دولت جمشید شد/ سال کهن‌سال رفت بار دگر عید شد

ای بلبل خوش‌نوا فغان کن/ عید است نوای عاشقان کن/ چون سبزه ز خاک سر برآورد/ ترک دل و برگ بوستان کن/ بالشت ز سنبل و سمن ساز/ وز برگ بنفشه سایبان کن/ چون لاله ز سر کُلَه بینداز/ سرخوش شو و دست در میان کن/ بردار سفینه‌‌ی غزل را/ وز هر ورقی گلی نشان کن/ صد گوهر معنی ار توانی/ در گوش حریف نکته‌دان کن/ وان دم که رسی به شعر عطار/ در مجلس عاشقان روان کن/ ما صوفی صفه‌ی صفاییم/ بی‌خود ز خودیم و از خداییم