مجله میدان آزادی: پس از کیومرث پوراحمد و علیرضا داوودنژاد، امسال نیز، همچون دو سال گذشته، فروردین را با درگذشت یک هنرمند شروع کردیم. این خبر را در ادامه بخوانید:
به گزارش مجله میدان آزادی، بنیاد اعتمادی درگذشت پروانه اعتمادی، نقاش نوگرای ایرانی را اعلام و انجمن هنرمندان نقاش ایران این خبر را تایید کرده است.
پروانه اعتمادی در سال ۱۳۲۶ در بیرجند به دنیا آمد. او نقاشی را نزد بهمن محصص آغاز کرد و تنها شاگرد مستقیم این هنرمند محسوب می‌شد. وارد دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران شد، اما دو سال بعد تحصیل را نیمه‌کاره رها کرد.
پروانه اعتمادی به گفته‌ی خودش سلیقه‌اش را از بهمن محصص به یادگار برده بود و جسارتش را از جلال آل‌احمد. او همچین همسر رویین پاکباز تاریخ‌نگار هنر، منتقد و نقاش نوگرای ایرانی بود که نقش مهمی را در تبدیل رشته تاریخ هنر به یک زمینه علمی و دانشگاهی در ایران بر عهده داشت.
در یازدهمین فهرست ٥٠٠ هنرمند برگزیده جهان، نام اعتمادی به همراه چهار هنرمند دیگر ایرانی به چشم می‌خورد. پروانه اعتمادی با نقاشی‌های طبیعت بی‌جان و به‌طور خاص‌تر نقاشی‌های سیمانی در دهه‌ی ۱۳۵۰ شناخته می‌شود. اعتمادی از اواخر دهه چهل به تجربه‌گرایی‌های فرمی رو آورد. شاخص‌ترین آثار او نقاشی‌های طبیعت بی‌جان ساده، خلاصه و بدون‌جزییاتی است که روی بافت خشن سیمانی تصویر کرده است.
او نماهای خانگی یا اشیا آشنا و معمولی از زندگی روزمره را با زبانی ساده، خلاصه و گاه شاعرانه به تصویر می‌کشید. در این نقاشی‌ها، فرم و شکل ظاهری اشیا بر روایت و بیانگری غلبه دارد. وی قدرت کشف زیبایی در چیزهایی را داشت که شاید در نگاه عموم زیبا به نظر نرسند مثل بطری‌ها، پیت‌های حلبی و گلدان‌ها.
در طول دهه‌ی ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ نیز آثار متنوعی با تکنیک مدادرنگی آفریده‌است. به صورت کلی چهار دوره کاری با تکنیک های رنگ روغن و سیمان، پاستل، مداد رنگی و کلاژ را می توان در آثار پروانه اعتمادی مشاهده کرد.
نخستین نمایشگاه خود را در سال ۱۳۴۸ در تالار قندریز برگزار کرد. او نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری در سوئیس، پکن، پاریس، لس آنجلس، ونکوور و دهلی نو برپا کرده بود و آثارش در موزه‌های معتبری چون موزه‌ی هنرهای معاصر تهران و مرکز ژرژ پمپیدو پاریس نگهداری می‌شوند.
در سال ۱۳۹۸ بهمن کیارستمی مستندی از زندگی اعتمادی با نام «پروانه» ساخت که گوشه‌هایی از زندگی، فعالیت‌ها و نگاه ویژه‌ی او نسبت به هنر و تاریخ معاصر ایران را نشان می‌داد. در این مستند از عکس‌ها و فیلم‌های آرشیوی دوران جوانی این هنرمند هم استفاده شده و نام پروانه اعتمادی، در انتهای فیلم در کنار نام کارگردان آمده است؛ نشانی از این واقعیت که این هنرمند جست‌وجوگر در برابر ساخت فیلم زندگی‌نامه‌ای معمولی مقاومت کرده و خودش در روند ساخت نقش داشته است.
مجله میدان آزادی درگذشت این هنرمند نقاش را به خانواده و جامعه‌ی هنرهای تجسمی تسلیت می‌گوید. برخی از آثار این هنرمند فقید را در گالری این خبر ببینید.