مجله میدان آزادی: «کازوئو ایشی‌گورو» یکی از شناخته شده‌ترین نویسندگان معاصر است که جوایز ادبی معتبر فراوانی مانند جایزه بوکر، جایزه وایت‌برد، نشان شوالیه هنر و ادبیات فرانسه و نوبل ادبیات را از آن خود کرده است. «هنرمندی از جهان شناور»، «بازمانده روز»، «هرگز رهایم مکن» و «کلارا و خورشید» از جمله آثار این نویسنده انگلیسی ژاپنی‌تبار هستند.
«در چند صفحه ابتدایی وقتی ما یتیم بودیم (۲۰۰۰)، شخصیت اصلی هدیه‌ای دریافت می‌کند. او جوان است، تنها یک پسر بچه. وقتی هدیه را باز می‌کند، چند ورق کاغذ پیدا می‌کند. آیا دوستانش با او شوخی کرده‌اند؟ در نهایت، او یک کیف چرمی قدیمی را باز می‌کند و در آن، یک ذره‌بین پنهان است.
ذره‌بین تأثیری بر پیش‌برد داستان ندارد. تنها یک جزئیات است. اما با این حال، معنایی دارد. این صحنه به ما تصویری از هنر برجسته کازوئو ایشی‌گورو می‌دهد. ورق به ورق، با اشتیاق در پی کشف آنچه در میان خطوط پنهان است، پیش می‌رویم و در نهایت کیف را باز می‌کنیم و آنچه به دست می‌آوریم – یک ذره‌بین است. این هدیه کازوئو ایشی‌گورو به خواننده است: وسیله‌ای که به ما انسان‌ها کمک می‌کند خود را ببینیم، غرق در تاریخی خشونت‌بار و بی‌پایان.
این جملات قسمتی از سخنرانی پروفسور سارا دانیوس در مراسم اهدای جایزه نوبل سال 2017 است که به خوبی، از جهانی که این هنرمند در آثار خود ساخته و تاثیر این جهان بر ما سخن می‌گویند. با این وجود، شاید پرسیدن این سوال جالب باشد که ایشی‌گورو خود با چه ذره‌بینی به خود، کار و آثارش نگاه و آن‌ها را واکاوی می‌کند. او در این مصاحبه به این سوال پاسخ می‌دهد.